Στον Παλατίνο λόφο (εδώ
γεννήθηκε η Ρώμη), ευτυχές «ρεπορτάζ» για τον Φ. Στα σύνορά του υπάρχει ακόμα
μία Ιερά Οδός, η οδός των θριάμβων τους εδώ/τώρα. Μια γιαγιά σ’ ένα παγκάκι
ταΐζει μια γάτα. Έχει κι ένα φτυάρι μαζί της, γιατί άραγε; Είναι στους κήπους
Φαρνέζε, ίσως οι πρώτοι βοτανικοί κήποι στην Ευρώπη, 16ος μΧ, εδώ
εισήχθηκαν (στην Ιταλία και την Ευρώπη) πολλά είδη φυτών και δέντρων. Ανάμεσά
τους η Ακάκια Φαρνεζιάνα. Σκίτσο στον τοίχο, κατευθείαν ανάμνηση, Γλυκιά Οφηλία, Γλυκιά Ακακία. Τι
κάνουν τα δέντρα στην Αθήνα άραγε; Οι ακακίες, στην Πειραιώς, στο Θησείο, στο
Πάρκο, στην Αλεξάνδρας, στα Πατήσια, στην Ακαδημίας, στη Ζωοδόχου Πηγής, στην
Αγ. Ασωμάτων, στην Αλεξάνδρας, στην Ιερά Οδό 2; Λέω τα ονόματα των δρόμων γιατί
μου προκαλεί χαρά (και γιατί ζήλεψα τον Αγγελιαφόρο στους «Πέρσες»). Τι κάνουν
οι φίλοι στην Αθήνα άραγε; Ποτίζουν τα δέντρα; Οι ελιές στο Παλατίνο έχουν
δέσει, που λέμε και στην Κρήτη, οι δικές μου θα θέλουν πότισμα και πάλι δεν
είμαι εκεί. Για να ποτίσω τα δέντρα.
Στις τουαλέτες του πάρκου,
στη Βίλα Μποργκέζε, κοντά στη λίμνη (η γυναίκα που φτιάχνει τις κούκλες δεν
ήταν εδώ). Η γυναίκα που εξυπηρετεί τον κόσμο, καθώς βγαίνω, κάτι μου λέει,
καταλαβαίνω ότι μου δείχνει προς τα δεξιά. Γυρίζω, σ’ ένα καροτσάκι ένα μικρό
μωρό ανοιγοκλείνει τα μάτια του, χωρίς να εστιάζει κάπου. Η μαμά του το άφησε
για λίγο στην κυρία για να πάει στην τουαλέτα, συμπεραίνω, κι εκείνη, χαρούμενη
για το καθήκον, το μοιράζεται μαζί μου. Μια στιγμή ενός δευτερολέπτου.
Σκέφτομαι μετά, αφού θέλησε να μου το πει, εμένα που δε με ξέρει, το πράγμα την
υπερβαίνει, η ομορφιά του, η τρυφερότητά του.
Και τότε είναι καλά τα
πράγματα. Ο κήπος είναι ανθηρός.
Λίγες μέρες μετά, έκθεση
στην Ara Pacis, “Avanguardie Rùsse”. Φωτογραφία πρώτη: Kazimir Malevich, “Suprematism”/1915-6. Ένα δάκρυ ανάμεσα στις αυστηρές γραμμές, una lacrima. Έτσι
απαντούν εδώ όταν προσφέρεις φαγητό και θέλουν λίγο, «βάλε μου ένα δάκρυ, una lacrima». Εμείς
λέμε: «μια στάλα».
Φωτογραφία δεύτερη
(απαγορεύεται, εννοείται): Vasilij Kandinsky, “Red wall. Destiny”/1909. O τίτλος με ακινητοποιεί. Η κόκκινη γραμμή είναι μια
οδός υγρή, σαν ποτάμι εσωτερικό, ηφαιστείου. “Clear the old trash from
your hearts! The streets will be our paintbrushes, the public squares our
pallets…” Vladimir Majakovsij, “An order to the Art Army”/1918.
Τα χρόνια των μεγάλων
δρόμων, τα μεγάλα χρόνια. Στο γλυπτό του Vladimir Yevgrafovich Tatlin, “Choice of High-Level Material”/1914-5,
που μοιάζει πολύ, έτσι όπως φωτίζεται, με το ποδηλατάκι της Γκαρμπατέλλα και με
καράβι, φωτογραφίζω γρήγορα και μια κοπέλα μου λέει χαμογελώντας, ζεστά, στα
ισπανικά, ότι έρχεται ο φύλακας (νομίζω). Της λέω ευχαριστώ, το χαμόγελό της
είναι μια συνωμοσία κατανόησης και συμμετοχής, στο ότι «κλέβω» κάτι που μας είναι
κοινά όμορφο, ακόμη και αγαπητό.
Χθες, ψάχνοντας ίχνη από το
θέατρο του Πομπήιου κοντά στο Λάργκο Αρτζεντίνα. Υπάρχει ένας δρόμος κοίλος,
που ακολουθεί την αρχιτεκτονική του θεάτρου. Είμαι με το ποδήλατο, ρωτώ μια
σινιόρα μεγάλης ηλικίας. Αρχικά δεν απαντά, νομίζω δε με άκουσε. Επαναλαμβάνω
πιο δυνατά και αργά το όνομα του δρόμου: Γκρόττα Πίντα. Με έχει ακούσει,
χρειάζεται χρόνο για να απαντήσει απλώς. Μου δίνει οδηγίες πολύ προσεκτικά κι
ευγενικά, σαν να με τιμάει με την απάντηση. Ο βιαστικός χρόνος και ο
πραγματικός χρόνος. Έπειτα από λίγο χάνομαι, ρωτώ ξανά έναν κύριο. Μου λέει,
δεν ξέρω, αλλά η κουνιάδα μου που μένει εδώ και θα κατέβει τώρα, αυτή θα ξέρει.
Βλέπω πίσω του κάτι αμφιθεατρικό, που μαζί με τη ντροπή μου με κάνει να μην
περιμένω. Βρίσκω το δρόμο, όντως είναι αυτός, συγκινητικό να έχει σωθεί κάτι με
τόσο διαφορετική μορφή, κι όμως να είναι πάλι εκείνο. Φεύγοντας, ένα αυτοκίνητο
σταματά, είναι ο κύριος με τη γυναίκα του και την κουνιάδα του. Με ρωτά αν το
βρήκα, δείχνοντάς μου παράλληλα την κατεύθυνση. Λέω ναι. Φεύγουν κουνώντας μου
το χέρι χαρούμενοι όλοι, εκείνος, η γυναίκα, η κουνιάδα στο πίσω κάθισμα.
Σύσσωμο το αυτοκίνητο. Σύσσωμη η γειτονιά/ανταπόκριση.
Ιωάννα, Ρώμη, 29 Μαΐου 2012
φωτο: γυναίκα ταΐζει γάτα, acacia farnesiana,
ο κόκκινος δρόμος, το καράβι, ο δρόμος του θεάτρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου