Άμλετ 2

Σεμινάριο υποκριτικής για τον προσωπικό 

και το συλλογικό λόγο

Η Ομάδα Ίσον Ένα και η Ιωάννα Ρεμεδιάκη σας προσκαλούν στο νέο σεμινάριο που οργανώνουν στην Ιεράπετρα της Κρήτης, αυτή τη φορά σε συνεργασία με το Σύλλογο Φίλων Θεάτρου Ιεράπετρας. Το σεμινάριο θα πραγματοποιηθεί το διάστημα 20 με 23 Δεκεμβρίου. Θα ερευνήσουμε τη σχέση δραματικού προσώπου-ιστορίας, δουλεύοντας πάνω σε ένα κείμενο του Σαίξπηρ από τον Άμλετ και ένα κείμενο του Χ. Μύλλερ από το έργο Μηχανή Άμλετ. Το πρόσωπο που «δρα» και στα δύο αποσπάσματα είναι ο Άμλετ, αν και στην πραγματικότητα πρωταγωνιστής και στους δύο μεγάλους συγγραφείς είναι η ιστορία. Αυτό θα μελετήσουμε με το μυαλό και το σώμα μας, φέρνοντας –όπως πάντα- μαζί και τη δική μας, μικρή ιστορία, σήμερα. Αυτό είναι προσωπικός αλλά και συλλογικός λόγος, δηλαδή πολιτικός στην πιο βαθιά ουσία του. Αυτό είναι και το ζητούμενο της Ομάδας, αλλά και του καιρού, που σήμερα μοιάζει να μας μάχεται. Μήπως όμως δεν είναι έτσι; Σας περιμένουμε.

  

--Διδασκαλία: Ιωάννα Ρεμεδιάκη

---Το σεμινάριο θα διαρκέσει 3 ημέρες (12 ώρες συνολικά) 

Πρόγραμμα: Πέμπτη 20/12 και Παρασκευή 21/12 6-9μμ, Κυριακή 23/12 11πμ-5μμ

----Δηλώσεις συμμετοχής ως 15 Δεκεμβρίου στους:

Τάνια Τσαγκαράκη (6944-205299) και Συμεών Τσάβο (28420-26490)

------Θα ήταν πολύ ωραίο αυτή η δουλειά να κατέληγε την τελευταία μέρα σε μια μικρή παρουσίαση, σε φίλους και γνωστούς στην πόλη.

Επίσης θα μπορούσε η δουλειά αυτή να είναι το ξεκίνημα μιας μεγαλύτερης παράστασης, που θα κάνουμε μαζί τον επόμενο καιρό. Θα τα δούμε όλα αυτά από κοντά.

Ανταπόκριση 25, Corrispondenza 25

Τρίτη βράδυ, φεγγάρι ακόμα ενεργό, φεγγάρι ακόμα τεράστιο

«Όλα τα έργα μας είναι σπαράγματα: όχι λόγω ανικανότητας αλλά γιατί η ιστορία δεν επιτρέπει να ξαναβρούμε την ακεραιότητα της εικόνας.»

Γιάννης Κουνέλλης, φυλλάδιο έκθεσής του, Μουσείο Κυκλαδικής, ως τις 8 Οκτωβρίου.

(Όμως η ιστορία, αυτή είναι η εικόνα. Αλλά άντε δες την.)

Στο ίδιο φυλλάδιο, απόσπασμα από το έργο «Χωρίς τίτλο», ένα πρόσωπο/σπασμένο άγαλμα ανάμεσα σε λινάτσες. Μοιάζει πολύ με ένα πόστερ στο Μουσείο της Ακρόπολης, «Σεντόνι-Κόρη».

Αυτή είναι μια ανταπόκριση συντεταγμένων. Αν θες, μπορείς να τις βρεις.

Οδός Μεγάλου Αλεξάνδρου, γωνιακό μαγαζί με στρώματα, μάρκα «Μορφέας». Ο καταστηματάρχης κάθεται σε καρεκλάκι έξω από το μαγαζί, συνομιλεί με κύριο που κάθεται σε καρεκλάκι επί του οδοστρώματος. Πιο κάτω ακόμα ένα «βασανίζομαι» στον τοίχο. Ο ήλιος παίζει με τα κλαδιά των δέντρων, επί του οδοστρώματος και πιο πάνω.

«Με μια κούπα στο χέρι καφέ ζεστό,

όπως κάποτε το σώμα μου το δικό σου κράταγε.»

Derek Walcott, Ποιήματα/Στη Μαρλίν

Ιωάννα, Αθήνα, 2-10-12

καλή επιστροφή

φωτό: Κουνέλλης-μαχαίρι, Μεγ. Αλεξάνδρου-βασανίζομαι, ο τελευταίος ανθοπώλης του Ιουλίου/Ρώμη

Το Σώμα της Πόλης / Σύν-τροφη. Σεμινάρια υποκριτικής για το συλλογικό λόγο

                                                           

 

Η Ομάδα Ίσον Ένα θα ήθελε να σας ενημερώσει γα τα νέα σεμινάρια υποκριτικής που διοργανώνει, στην Ιεράπετρα της Κρήτης, το διάστημα 23 με 26 Αυγούστου. Πιστοί στην αναζήτηση του συλλογικού λόγου και σώματος, με αρχαία και σύγχρονα κείμενα, σε αυτό το σεμινάριο θα προχωρήσουμε ένα βήμα παραπάνω, αναζητώντας συν-τρόφους. Θα δουλέψουμε χορικά από την τραγωδία σε σχέση με την «τροφή» τους, δηλαδή με έρευνα για το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο γεννήθηκαν και λειτούργησαν (τη δημοκρατία του 5^ου αι. πΧ) κι επίσης για την υλική τροφή τους, δηλαδή τα φαγητά που οι άνθρωποι έτρωγαν την εποχή αυτών των κειμένων, τα οποία τους επέτρεπαν να λειτουργούν συλλογικά. Τι έτρωγαν τότε, τι τρώμε σήμερα; Ποια τροφή (κυριολεκτικά και μεταφορικά) μπορεί να επιτρέψει την συν-κίνηση, το μοίρασμα μιας εμπειρίας, τη συνείδηση της ιστορικής στιγμής; Για αυτές τις απαντήσεις θα ερευνήσουμε την πόλη, το χρόνο, προσωπικές  ιστορίες και τους αρχαιολογικούς χώρους της περιοχής.

Τη διοργάνωση-διδασκαλία του σεμιναρίου έχει η Ιωάννα Ρεμεδιάκη (φιλόλογος-θεατρολόγος και σκηνοθέτης της Ομάδας Ίσον Ένα), σε συνεργασία με ειδικούς στα παραπάνω θέματα, όπως την παιδαγωγό θεάτρου Ντόρα Ευθυμίου.

Το σεμινάριο θα διαρκέσει 4 ημέρες (16 ώρες συνολικά) και κοστίζει 50 ευρώ + ΦΠΑ, τιμή απολύτως ενδεικτική αλλά σύμφωνη με την ανάγκη των καιρών και τη δική μας, δηλαδή να δράσουμε μαζί. Για το λόγο αυτό είναι απαραίτητο να έχουμε όσο το δυνατόν νωρίτερα τις δηλώσεις συμμετοχής σας, για να μπορέσουμε να οργανώσουμε καλύτερα τις δυνατότητές μας. (Στους συμμετέχοντες εκτός Ιεράπετρας μπορούν να προταθούν καταλύματα με ιδιαίτερα φτηνές τιμές, αρκεί να το γνωρίζουμε έγκαιρα).

Το σεμινάριο διοργανώνεται σε συνεργασία με την ομάδα Πέτρα της Ιεράπετρας.

Σας περιμένουμε

Ιεράπετρα, 14 Ιουλίου 2012

Δηλώσεις συμμετοχής: ως 13 Αυγούστου 2012

Υπεύθυνος επικοινωνίας: Θοδωρής Μανταζέλης ( 6947-830762)

Email : omadaisonena@gmail.com

Οι δύο νέες παραστάσεις της Ιεράς Οδού 2 στη Ρώμη

Ξεκινήσαμε από την «Όχθη των Ελλήνων», στην πρώτη παράσταση της Ιεράς Οδού 2» στη Ρώμη (29/6), με τον υπότιτλο «Το ποτάμι». Δουλέψαμε ένα μήνα με έλληνες και ιταλούς, υπό την αιγίδα της ελληνικής πρεσβείας και κοινότητας της Ρώμης, και φτάσαμε εδώ. Η περιοχή ορίζεται από τον Τίβερη, το Καπιτώλιο και το Παλατίνο. Στο Καπιτώλιο αυτοπυρπολήθηκε ο Ντομένικο, («Νοσταλγία»/Ταρκόφσκι), λέγοντας ότι ο κόσμος είναι ριζικά λάθος. Πριν συμβεί αυτό, είχε γράψει στον τοίχο του σπιτιού του 1+1=1. Από κει πήραμε το όνομά μας, Ομάδα Ίσον Ένα. Ο Ντομένικο μιλάει για την αγάπη.

Στο Παλατίνο, τον άλλο λόφο της πόλης, ο αρκάδας βασιλιάς Εύανδρος υποδέχτηκε τον Αινεία, όταν ήρθε από την Τροία. Εσείς από πού ήρθατε σήμερα; Αυτή είναι πάντα η πρώτη ερώτηση της «Ιεράς Οδού 2». Λίγο πιο κάτω, γύρω από τις παλιές ελληνικές εκκλησίες και το μεγάλο λιμάνι, ο «Επιτάφιος» του Θουκυδίδη αναμετρήθηκε με σύγχρονα κείμενα εφημερίδων. Και κοντά στο ποτάμι, το «Επέστρεφε» του Καβάφη με τη «Μήδεια».

Η παράσταση ξεναγεί σε τόπους και κείμενα, προσπαθώντας επίμονα να «συν-κινήσει». Η δεύτερη παράσταση (30/6) είχε το συνοδευτικό «πώς;», και φιλοξενήθηκε/συνδιοργανώθηκε με το Teatro Valle Occupato. Τέσσερις μέρες στο θέατρο, δουλεύαμε πάνω στην ιδέα του (αρχαίου) θεάτρου ως δημοκρατικού /διαλεκτικού εργαλείου και θεσμού. Όλοι οι άνθρωποι που συμμετείχαν στο σεμινάριο αποτέλεσαν, μαζί με τους συντελεστές της Ομάδας Ίσον Ένα, ένα πραγματικά πολύ μεγάλο χορό, μια «πόλη», με πολύ δυνατή και καθαρή φωνή κι επιθυμία.

Σε μια εσοχή του δρόμου δοκιμάσαμε τα βήματα για τον Αγγελιαφόρο των «Περσών». Έξω από το Παλάτσο Φαρνέζε (τώρα γαλλική πρεσβεία), με την πρόσοψη του Μικελάντζελο, είπαμε τους πρώτους στίχους της τροφού από τη «Μήδεια»: μακάρι να μην είχε ποτέ φτερουγίσει η Αργώ. Οι πολλαπλές φωνές δημιούργησαν αντηχήσεις στα αναγεννησιακά κτίρια, η πλατεία άρχισε να αντιλαλεί, λίγο πριν τις εννιά το βράδυ. Οι στρατιώτες που φρουρούσαν κοίταζαν αμήχανοι. Μπροστά στο άγαλμα του Τζορντάνο Μπρούνο, στο Κάμπο ντε Φιόρι, εκεί όπου τον έκαψαν, διαβάσαμε το ποίημα της φίλης Έλιας Κορέια, για τους πρώτους (πορτογάλους) αγανακτισμένους, πετώντας ο ένας στον άλλο μαλακά νερό από μια φοντάνα (μπορώ; -αυτή η φωτιά δεν πρέπει να σβήσει).

Στο μικρό καφέ του Τεάτρο Βάλλε μας περίμενε ο Φραντσέσκο Καρμπόνε, σταθερός φωτογράφος της Πίνα Μπάους, δίπλα σε μια φωτογραφία του από το «Καφέ Μύλλερ». Διηγείται την ιστορία αυτού του έργου, μαζί με τη «Μήδεια», ενώ ο χορός διαβάζει την ιστορία της Άννας, που η μαμά της δεν θα γυρίσει να την πάρει από τον παιδικό σταθμό, γιατί δεν έχει χρήματα να τη μεγαλώσει. Οι ελληνικές και οι ιταλικές φωνές συμπλέκονται.

Στη σκηνή του θεάτρου μας υποδέχτηκε μια προβολή από την Ιερά Οδό, στη συμβολή της με την Πειραιώς, και στο πάτωμα σαλιγκάρια από την αρχαία οδό Κοίλης. Αυτοκίνητα περνούν στην οθόνη, καθώς ο μεγάλος χορός της παράστασης, έλληνες και ιταλοί, παίρνουν τις θέσεις τους. Μείναμε σχεδόν πάντοτε κάτω στην πλατεία μαζί με τον κόσμο, ο οποίος στο τέλος ανέβηκε στη σκηνή για να πάρει ένα σαλιγκάρι. Η προβολή σε λίγο αλλάζει, τώρα βλέπουμε το Σύνταγμα, τη Βουλή καθώς ο ήλιος του απογεύματος σιγά σιγά αποσύρεται από πάνω της. Ξεναγούμε στις προβολές και στην ιστορία μας. Εδώ η Ιερά Οδός, οι μύστες, το σπίτι ενός φίλου, το Κοινοβούλιο, οι διαδηλώσεις, το δέντρο της αυτοκτονίας, ο Ηριδανός. Εδώ τραγουδήσαμε το «Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια», εναλλάξ με το «Μπέλλα Τσάο». Ο ένας χορός έμπαινε μέσα στον άλλο, το ένα τραγούδι εισχωρούσε στο άλλο, ώσπου στο τέλος ανταλλάσσαμε φωνές και στίχους. Ο κόσμος μας χειροκροτούσε, εμείς χειροκροτούσαμε τον κόσμο, σταθερά, ώσπου αυτό μετατράπηκε σ΄ ένα ρυθμικό χτύπημα των χεριών, κοινό, που κράτησε για ώρα. 

Έφευγαν κρατώντας μαλακά το σαλιγκάρι στο χέρι τους, προσέχοντας να μην το σπάσουν. Η εύθραυστη δημοκρατία; Μάλλον το εύθραυστο «μαζί» (εκτός και αν, ως ένα σημείο, ταυτίζονται).

  

Βίντεο του δεύτερου σεμιναρίου+παράστασης μπορείς να δεις στο : 

http://www.youtube.com/watch?v=GDw9XoalC_E&feature=youtu.be, 

το οποίο, όπως και τις φωτογραφίες, επιμελήθηκε η Tiziana Tomasulo για  το Teatro Valle.

Via Sacra 2 - Πώς; Roma, Teatro Valle, 30-6-12

“Iera Odos/Via Sacra 2” è una produzione del gruppo di Atene Omada Ison Ena (Gruppo Uguale ad Uno) che sistematicamente lavora in spazi aperti pubblici nella città.

È una visita guidata in forma di spettacolo che inizia ad Atene nel 2011, basandosi sui testi dei messaggeri delle antiche tragedie greche (I Persiani di Eschilo, l’Antigone di Sofocle e la Medea di Euripide) ed anche su testi moderni, dai giornali, poemi e storie personali. La domanda iniziale di questo lavoro è “Che cosa vogliamo dire oggi alla città, e cosa vuole dirci la città?”. Noi, messaggeri contemporanei di una storia severa, come ci rivolgiamo oggi alla città, collettivamente?Perché la città siamo noi, vero? E perché tanto tempo fa in una città (chiamata Atene), nacquero il teatro e la democrazia (nello stesso periodo). Prendiamo queste tre parole, città, teatro, democrazia e affrontiamo il momento storico e la memoria, in Grecia e in ogni altra “Grecia” che verrà.

   

Via Sacra 2 (già presentato ad Atene, Roma e Creta) cerca ed estende la Iera Odos, la via che portava (e ancora porta) ad Eleusina e ai suoi famosi misteri. Questo oggi per noi significa cercare il corpo della città, la voce collettiva di noi cittadini, il bisogno comune.

Gli antichi “messaggi” ci riportano a domande dei nostri giorni. Dopo tutto, la strada è qui. Non resta che mettersi in cammino. Il nostro cammino di oggi. In ogni strada, dove il pubblico creerà con noi (come un coro di cittadini) il ritmo e lo spazio comuni di cui abbiamo bisogno.

Con questa produzione, Omada Ison Ena partecipa, insieme a Motus, Angelo Mai e Nuovo Cinema Palazzo, ad un incontro teatrale presso il Teatro Valle Occupato, con il titolo di Πώς; che in greco significa “Come?”.

Joseph Beuys diceva: “Noi siamo la rivoluzione”. Noi siamo anche la storia.

Iera Odos 2 prosegue, ogni volta con le stesse guide e un diverso coro “locale”. Ciascun coro è formato dai partecipanti del workshop “Il corpo della città” che prende forma nelle strade di ogni città, e in questo modo si creano un coro e uno spazio nuovi e comuni, che danno la possibilità a questo viaggio di continuare.

Nel nostro secondo percorso “guidato” a Roma, con grande gioia, abbiamo l’opportunità di poter provare i nostri passi insieme al Teatro Valle Occupato, che sarà l’ultima tappa del nostro percorso teatrale. Durante i quattro giorni del workshop “The Body of the City”/ “Il Corpo della Città” (27-30 Giugno, 15:00 – 20:00) intorno e dentro il Valle tenteremo di creare il Coro dello spettacolo, insieme alle persone del Valle e a tutti coloro che saranno interessati. Lavoreremo sugli antichi testi greci e sul loro contesto politico oltre che su testi e contesti contemporanei.    


Ideazione e Regia
Ioanna Remediaki
Testi
I Persiani (Eschilo), Antigone (Sofocle), Medea (Euripide)
Testi degli attori, dei giornali, delle poesie e della città
Guide
Thodoris Mandaselis
Ioanna Remediaki
Coro
Katerina Karageorgiou, Sofia Kokkali, Michalis Panadis, Christina Papadopoullou, Caterina Rossi, Nancy Sideri, Ernesto De Stefano, Alexandra Tavoulari, Pinelopi Tsilika, Dimitra Vlagopoulou, Giorgos Vourdamis
Teatro Valle, Cittadini

Roma, 30 Giugno

Prima Tappa: 20.30 Ponte Sisto

Ultima Tappa: 21.30  Teatro Valle

-Vogliamo ringraziare la comunità Ellenica di Roma, per il suo prezioso contributo alla realizzazione di questo spettacolo.

-Un particolare ringraziamento alla professoressa Paola Maria Minucci per le traduzioni dei testi di poesia di K.P.Kavafis e Odisseas Elytis

Νέες παραστάσεις Ιεράς Οδού 2 στη Ρώμη, 29-30 Ιουνίου

Στις 29 και 30 Ιουλίου έχουμε τη χαρά να παρουσιάσουμε δύο διαφορετικές εκδοχές, την Ιερά Οδό 2-Το ποτάμι και Ιερά Οδό 2-Πώς;, την πρώτη σε συνεργασία με την Ελληνική Πρεσβεία και την Κοινότητα της Ρώμης και την δεύτερη με το Teatro Valle Occupato, ένα από τα σημαντικότερα θέατρα της ιστορίας της Ρώμης, και πλέον πολύ σημαντικό σε ευρωπαϊκό (και ίσως όχι μόνο) επίπεδο.

Η Ιερά Οδός 2 έχει ήδη παρουσιαστεί το 2011 στην Αθήνα, τη Ρώμη και την Ιεράπετρα. Σε αυτή την «ξενάγηση» ήμασταν πάντα μαζί, εμείς/εσείς και η πόλη. Τώρα, από τη Ρώμη, ρωτάμε ξανά, ρωτάμε δυνατότερα: τι σημαίνει πόλη, τι σημαίνει μαζί; Τι σημαίνει «συμπολίτες»; Κάποτε η λέξη «πόλη» έφερε ριζικά μέσα της τη λέξη «δημοκρατία». Πόση μνήμη μας απέμεινε;

Η Ομάδα Ίσον Ένα πήρε το όνομά της από ένα μήνυμα στον τοίχο του Ντομένικο, στη «Νοσταλγία» του Ταρκόφσκι. 1+1=1 (ο τοίχος μιλά για την αγάπη). Ο Ντομένικο αυτοπυρπολείται στο Καπιτώλιο, στο τέλος της ταινίας (όπως κάθε αγάπη;)

Η Ιερά Οδός 2 φέτος ξεκινάει από δω, από το Καπιτώλιο, αναζητώντας τις ρίζες του κοινού/δημόσιου χορού και λόγου. Σε αυτή την παραγωγή, εκτός από τους σταθερούς συντελεστές/ξεναγούς, ο χορός αποτελείται από Έλληνες της Ρώμης, απόφοιτους της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου της Αθήνας, Ιταλούς, όλους πολίτες αυτής της χρονικής στιγμής και της ασαφούς, ρημαγμένης «πόλης» και πολιτικής.

Είμαστε ευγνώμονες για την πολύτιμη βοήθεια της Ελληνικής Πρεσβείας και Κοινότητας της Ρώμης, όπως και του Teatro Valle Occupato. Είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι γιατί το τελευταίο διοργανώνει στο χώρο του ένα τετραήμερο εργαστήρι με θέμα την αρχαία ελληνική τραγωδία και τη δημοκρατία, τότε και τώρα, και την ιδέα της Ελλάδας ως συλλογικής έννοιας, το οποίο θα καταλήξει στην παράσταση. Το εργαστήριο θα διδάξει η Ιωάννα Ρεμεδιάκη. Σε αυτές τις 4 ημέρες, με τον γενικό (ελληνικό) τίτλο Πώς; θα συμπράξουμε με πολύ γνωστές ιταλικές ομάδες και φορείς, όπως η ομάδα Motus, που παρουσιάζουν την παραγωγή τους «Alexis. Una tragedia greca», και τις ομάδες Angelo Mai και Nuovo Cinema Palazzo.

Ελπίζουμε γρήγορα να συναντηθούμε στον επόμενο κοινό χορό και χώρο

Ιωάννα Ρεμεδιάκη-Ομάδα Ίσον Ένα

Το Teatro Valle ξεκίνησε να λειτουργεί το 1727, αποτελώντας σύμβολο της θεατρικής ζωής της πόλης (Εδώ παρουσιάστηκε πρώτη φορά το «Έξι πρόσωπα ζητούν  συγγραφέα» του Πιραντέλλο, όπως και πολλά έργα σπουδαίων δραματουργών). Πέρυσι τον Ιούνιο, λόγω των μεγάλων περικοπών, κινδύνεψε να περάσει στα χέρια της (θαυμαστής και εδώ) ιδιωτικής πρωτοβουλίας και να χάσει εντελώς την ταυτότητά του και τη λειτουργία του. Μια μεγάλη μερίδα καλλιτεχνών, τεχνικών και στοχαστών το κατέλαβαν συλλογικά, λειτουργώντας με όρους άμεσης δημοκρατίας, επιδιώκοντας να το μετατρέψουν σε δημόσιο, κοινό αγαθό και χώρο ελεύθερης καλλιτεχνικής δημιουργίας, σύμφωνα με την ιστορία του.

Ιερά Οδός 2-Το ποτάμι

Σύλληψη-ΣκηνοθεσίαΙωάννα Ρεμεδιάκη
ΚείμεναΑισχύλου Πέρσες, Σοφοκλή Αντιγόνη, Ευριπίδη Μήδεια
Κείμενα ξεναγήσεων, ηθοποιών, εφημερίδων, ποιήματα
ΞεναγοίΘοδωρής ΜανταζέληςΙωάννα Ρεμεδιάκη
Χορός
Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Γιώργος Βουρδαμής, Κατερίνα Καραγεωργίου, Σοφία Κόκκαλη, Aldo Michailides, Μιχάλης Πανάδης, Caterina Rossi, Νάνσυ Σιδέρη, Ernesto De Stefano, Αλεξάνδρα Ταβουλάρη, Πηνελόπη Τσιλίκα

 Ρώμη, 29 Ιουνίου 2012
Αφετηρία: Santa Maria della Consolazione (Piazza della Consolazione), ώρα 20.00

-Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως την Paola Maria Minucci για την παραχώρηση των μεταφράσεων των ποιημάτων του Κ.Π.Καβάφη και του Οδυσσέα Ελύτη

Il corpo della città - Laboratorio al Teatro Valle Occupato dal 27 al 30 Giugno

Il gruppo Omada Ison Ena di Atene, al suo secondo tour a Roma con la performance “Iera Odos 2/Via Sacra 2”, ha, con grande gioia, l’opportunità di poter collaborare con il Teatro Valle Occupato.

Durante i quattro giorni del laboratorio “Il Corpo della Città” (27-30 June, 15.00-20.00), intorno e all’ interno del Teatro Valle Occupato, proveremo a creare il Chorus della performance, insieme alle persone del Valle e a tutti coloro che ne saranno interessati.

Lavoreremo con testi dei Messaggeri della antica tragedia greca (Aeschylus’ Persians, Sophokles’ Antigone e Euripides’ Medea), e la loro cornice politica, ed anche con testi personali / contemporanei e le loro cornici.

Tutti coloro che vorranno participare al laboratorio, possono inviare una mail a: navescuola.tvo@gmail.com e, nel contesto, riceveranno un questionario iniziale del workshop.

Il laboratorio sarà guidato da Ioanna Remediaki, direttore artistico del gruppo Omada Ison Ena; la lingua parlata sarà, principalmente, l’inglese.

cv

Ioanna Remediaki holds a MA in Classical Literature and a BA and PhD in Theater Studies. She is Professor of Ancient Greek Drama in the Drama School of the National Theater and in the Department of Theatre Studies, University of Athens. She has written, directed and performed the plays: The Table, Vacuum’s Excavation, Museum Stories, Space Hamlet, Sweet Ophelia and Sacred way 2 in Greece, Italy and Germany, in theatres, museums, festivals and open public spaces.

Via Sacra 2 Πώς; Roma, 30-6-2012

“Iera Odos/Sacred Way/Via Sacra 2” is a production of Omada Ison Ena (Group Equals One) from Athens, a group that systematically works on open public spaces in the city.

It is a sight-seeing tour/performance that began in Athens/2011, based on texts of Messengers from the ancient Greek drama (Aeschylus’ Persians, Sophokles’ Antigone and Euripides’ Medea), as well as on modern texts from newspapers, poems and personal stories. The initial question of this work is What is this, that we want to tell to the city now, and the city to us? Contemporary messengers of a harsh history, how we address the city now, collectively? Since we are the city, aren’t we? And since once upon a time, in a city (called Athens), theatre and democracy were born (in the same time). We take these three words, city-theatre-democracy, and we face the historical moment and the memory. In Greece, and in any other “Greece” which is to come.

Sacred Way 2 (already presented in Athens, Roma, Creta) is looking for and extending Iera Odos, the Via Sacra that led (and is still leading) to Eleusina and its famous Mysteries. This, for us today, means looking for the body of the city, the collective voice of us/citizens, the common need.

 The ancient “messages” lead us to contemporary questions. Afterall, the street is here. So, the only thing to be done is to take the steps. Our steps, today. In any street, where the audience will create with us (as a “horos/chorus” of citizens) the common rhythm/space to do it.

 With this production, Omada Ison Ena is participating, with Motus, Angelo Mai and Nuovo Cinema Palazzo, in a theatrical meeting by/in Teatro Valle, under the title Πώς;                                                   Πώς; means Come? in Greek.

Joseph Beuys said:  “We are the Revolution”. We are the History, too.

-Iera Odos 2 goes on, each time with the same guides and a different, ‘’local’’ chorus.  Each chorus is created with participants of the workshop The Body of the City, which takes place in the streets of every city, and thus forming a new/common Chorus and Space, that makes the journey possible to go on.

-In our second “tour” in Roma, we have the big opportunity and joy to try our common steps in collaboration with Teatro Valle Occupato, which will be the last “sight” of our performance. During the four days workshop “The body of the city/Il Corpo della Città” (27-30 June, 15.00-20.00) around/in Valle we will try to create the Chorus of the performance, together with the people of Valle and anyone else interested. We will work on the ancient Greek texts and their political frame, as well as on contemporary/our texts and frames.

Ανταπόκριση 24, Corrispondenza 24

Στο Chiostro del Bramante, στα μικρά καθίσματα που φτιάχνουν οι εσοχές από τις κολώνες. Έκθεση Μιρό, ήρθα μα δεν μπήκα, γράφω ξέροντας πως κινδυνεύω να σ΄ εκνευρίσω. Μαλακός πυρετός εδώ και τρεις μέρες, ο λαιμός καίει, αλλά «έπρεπε» προχθές να κάνω πρόβα, στον Τίβερη -α!- και να ‘ρθω κι εδώ σήμερα γιατί κανονικά η έκθεση αύριο τελείωνε. Αλλά δεν τελειώνει, παρατείνεται, παρατείνομαι κι εγώ μέχρι να βρεθεί καλύτερος χρόνος. Ίσως έρθουμε με τα παιδιά, με το Θοδωρή, καλύτερα.

Άκου τώρα: από τους 17 νεκρούς του σεισμού εδώ, στην Εμίλια Ρομάνα, οι 7 σκοτώθηκαν μετά, στη δουλειά. Κατέρρευσαν τα εργοστάσια, είχαν πάει για να δουλέψουν, γιατί αν δεν πήγαιναν τους είπαν ότι θα χάσουν τη δουλειά τους. Πού να το χωρέσεις τώρα ετούτο; Πώς να το πεις;  Οι δήμαρχοι δε της περιοχής ζητούν να εξαιρεθούν οι περιοχές τους από το επιβαλλόμενο πρόγραμμα λιτότητας, για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν την τραγικά κατάσταση και τη διάλυση μιας πολύ σημαντικής βιομηχανικής ζώνης της Ιταλίας. Ζητούν; παρακαλούν; εκλιπαρούν, μήπως; Ποιους; Τους εκπροσώπους της πολιτικής, της ηθικής ή μήπως της πολιτισμένης Ευρώπης;

Τα σύννεφα πετούν γρήγορα, γρήγορα οι νεκροί θα ζητήσουν το λόγο. Την περασμένη Κυριακή, στο Teatro Valle, είχε οργανωθεί από την European Alternatives -οργάνωση με αίτημα να γίνει η τέχνη κοινό/δωρεάν αγαθό στην Ευρώπη- διήμερο φόρουμ (για να δεις πώς έχει οργανωθεί το σύστημα, εκεί που πας να ελπίσεις). Κάποιοι εκπρόσωποι τους μιλούν σα δικηγόροι ή πλασιέ, μ’ αυτό το ευγενικό, άδειο χαμόγελο σε κοιτούν και σε υπολογίζουν (με το ίδιο άδειο/ευγενικό χαμόγελο παραγγέλνουν τζιν τόνικ στο καφέ απέναντι). «Είσαι από την Ελλάδα; Ωραία, χρειαζόμαστε ανθρώπους από την Ελλάδα.» Δε μιλώ, περιμένω. Μέσα στο θέατρο, μια ωραία στιγμή, ένα δίκτυο στη Ρώμη που λέγεται Στάλκερ έχει συγκεντρώσει φωνές/ιστορίες τυνήσιων μεταναστών στην Λαμπεντούζα. Ηθοποιοί από το Βάλλε τις διαβάζουν. Τελειώνει συγκινητικά, τα φώτα ανάβουν, οι υπεύθυνοι της «Εναλλακτικής Ευρώπης» παίρνουν το μικρόφωνο για το επόμενο θέμα, αλλά μια γυναίκα, Τυνήσια, που την ιστορία της διάβασε η Λάουρα, σηκώνεται, μιλά δυνατά και κλαίει, ζητά το παιδί της, όπως στην ιστορία της, έφτασε μέχρι τη Λαμπεντούζα της είπαν, και μετά χάθηκε. Πού είναι το παιδί της; ρωτά συνέχεια. Είναι ζωντανό ή νεκρό; Μια κοπέλα δίπλα της μεταφράζει, ένας νεαρός άντρας επίσης ρωτάέντονα, στη γλώσσα του, μοιάζουν οικογένεια ή γνωστοί. Ο υπεύθυνος με το άδειο χαμόγελο έχει ανέβει στη σκηνή, λέει πως ελπίζει να δοθεί ανακούφιση στις οικογένειες που υποφέρουν αλλά τώρα «δυστυχώς» πρέπει να συνεχιστεί η εκδήλωση, μαζί μας έχουμε δυο πολύ σημαντικούς επιστήμονες, που έχουν έρθει από- η γυναίκα εξακολουθεί να μιλά και να κλαίει, βγάζει τη φωτογραφία του γιου της και την κρατά δίπλα της και τη δείχνει, μετά βγάζει κι άλλες φωτογραφίες αγνοούμενων/νεκρών, τις απλώνει στον κεντρικό διάδρομο του θεάτρου, ο πολύ σημαντικός επιστήμονας μιλά χωρίς να τον σταματά τίποτα, για το global structure και πώς θα το ανατρέψουμε, με ύφος περισπούδαστο και σοβαρό, ανεπηρέαστος, όπως και οι διοργανωτές, στην αίθουσα έχουμε μείνει δέκα άτομα που κοιτάμε τη γυναίκα να απλώνει όλο και περισσότερες φωτογραφίες στο πάτωμα. Ξέρω ότι η Λαμπεντούζα δεν είναι απλή ιστορία, ότι υπάρχουν πολλές σκοπιμότητες, αλλά το γεγονός ότι μια πρωτοβουλία «Ευρωπαϊκών Εναλλακτικών» (που χρηματοδοτείται και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, χα!) συνεχίζει το πρόγραμμά της ενώ μια γυναίκα μπροστά της γονατίζει κι απλώνει φωτογραφίες ανθρώπων χαμένων στα πόδια μας, αυτό πώς να το πεις; σε ποιον απ΄ όλους τους ευρωπαϊκούς πολιτισμούς να το χωρέσεις; Κλαίω, φωτογραφίζω. Θα έπρεπε να πω «βουλώστε το. ντραπείτε». Αντ’ αυτού βγαίνω έξω, όπως σχεδόν κι όλοι οι άλλοι. Ίσως είναι καλύτερα έτσι.

Ιωάννα, Ρώμη, 9 Ιουνίου

φωτό: τα μικρά καθίσματα, γραμμή για τους σεισμόπληκτους στη Republica, η γυναίκα με τις φωτογραφίες

Ανταπόκριση 23, Corrispondenza 23

 Στον Παλατίνο λόφο (εδώ γεννήθηκε η Ρώμη), ευτυχές «ρεπορτάζ» για τον Φ. Στα σύνορά του υπάρχει ακόμα μία Ιερά Οδός, η οδός των θριάμβων τους εδώ/τώρα. Μια γιαγιά σ’ ένα παγκάκι ταΐζει μια γάτα. Έχει κι ένα φτυάρι μαζί της, γιατί άραγε; Είναι στους κήπους Φαρνέζε, ίσως οι πρώτοι βοτανικοί κήποι στην Ευρώπη, 16^ος μΧ, εδώ εισήχθηκαν (στην Ιταλία και την Ευρώπη) πολλά είδη φυτών και δέντρων. Ανάμεσά τους η Ακάκια Φαρνεζιάνα. Σκίτσο στον τοίχο, κατευθείαν ανάμνηση, Γλυκιά Οφηλία, Γλυκιά Ακακία. Τι κάνουν τα δέντρα στην Αθήνα άραγε; Οι ακακίες, στην Πειραιώς, στο Θησείο, στο Πάρκο, στην Αλεξάνδρας, στα Πατήσια, στην Ακαδημίας, στη Ζωοδόχου Πηγής, στην Αγ. Ασωμάτων, στην Αλεξάνδρας, στην Ιερά Οδό 2; Λέω τα ονόματα των δρόμων γιατί μου προκαλεί χαρά (και γιατί ζήλεψα τον Αγγελιαφόρο στους «Πέρσες»). Τι κάνουν οι φίλοι στην Αθήνα άραγε; Ποτίζουν τα δέντρα; Οι ελιές στο Παλατίνο έχουν δέσει, που λέμε και στην Κρήτη, οι δικές μου θα θέλουν πότισμα και πάλι δεν είμαι εκεί. Για να ποτίσω τα δέντρα.

Στις τουαλέτες του πάρκου, στη Βίλα Μποργκέζε, κοντά στη λίμνη (η γυναίκα που φτιάχνει τις κούκλες δεν ήταν εδώ). Η γυναίκα που εξυπηρετεί τον κόσμο, καθώς βγαίνω, κάτι μου λέει, καταλαβαίνω ότι μου δείχνει προς τα δεξιά. Γυρίζω, σ’ ένα καροτσάκι ένα μικρό μωρό ανοιγοκλείνει τα μάτια του, χωρίς να εστιάζει κάπου. Η μαμά του το άφησε για λίγο στην κυρία για να πάει στην τουαλέτα, συμπεραίνω, κι εκείνη, χαρούμενη για το καθήκον, το μοιράζεται μαζί μου. Μια στιγμή ενός δευτερολέπτου. Σκέφτομαι μετά, αφού θέλησε να μου το πει, εμένα που δε με ξέρει, το πράγμα την υπερβαίνει, η ομορφιά του, η τρυφερότητά του.

Και τότε είναι καλά τα πράγματα. Ο κήπος είναι ανθηρός.

Λίγες μέρες μετά, έκθεση στην Ara Pacis, “Avanguardie Rùsse”. Φωτογραφία πρώτη: Kazimir Malevich, “Suprematism”/1915-6. Ένα δάκρυ ανάμεσα στις αυστηρές γραμμές, una lacrima. Έτσι απαντούν εδώ όταν προσφέρεις φαγητό και θέλουν λίγο, «βάλε μου ένα δάκρυ, una lacrima». Εμείς λέμε: «μια στάλα».

Φωτογραφία δεύτερη (απαγορεύεται, εννοείται): Vasilij Kandinsky, “Red wall. Destiny”/1909. O τίτλος με ακινητοποιεί. Η κόκκινη γραμμή είναι μια οδός υγρή, σαν ποτάμι εσωτερικό, ηφαιστείου. “Clear the old trash from your hearts! The streets will be our paintbrushes, the public squares our pallets…” Vladimir Majakovsij, “An order to the Art Army”/1918.

Τα χρόνια των μεγάλων δρόμων, τα μεγάλα χρόνια. Στο γλυπτό του Vladimir Yevgrafovich Tatlin, “Choice of High-Level Material”/1914-5, που μοιάζει πολύ, έτσι όπως φωτίζεται, με το ποδηλατάκι της Γκαρμπατέλλα και με καράβι, φωτογραφίζω γρήγορα και μια κοπέλα μου λέει χαμογελώντας, ζεστά, στα ισπανικά, ότι έρχεται ο φύλακας (νομίζω). Της λέω ευχαριστώ, το χαμόγελό της είναι μια συνωμοσία κατανόησης και συμμετοχής, στο ότι «κλέβω» κάτι που μας είναι κοινά όμορφο, ακόμη και αγαπητό.

Χθες, ψάχνοντας ίχνη από το θέατρο του Πομπήιου κοντά στο Λάργκο Αρτζεντίνα. Υπάρχει ένας δρόμος κοίλος, που ακολουθεί την αρχιτεκτονική του θεάτρου. Είμαι με το ποδήλατο, ρωτώ μια σινιόρα μεγάλης ηλικίας. Αρχικά δεν απαντά, νομίζω δε με άκουσε. Επαναλαμβάνω πιο δυνατά και αργά το όνομα του δρόμου: Γκρόττα Πίντα. Με έχει ακούσει, χρειάζεται χρόνο για να απαντήσει απλώς. Μου δίνει οδηγίες πολύ προσεκτικά κι ευγενικά, σαν να με τιμάει με την απάντηση. Ο βιαστικός χρόνος και ο πραγματικός χρόνος. Έπειτα από λίγο χάνομαι, ρωτώ ξανά έναν κύριο. Μου λέει, δεν ξέρω, αλλά η κουνιάδα μου που μένει εδώ και θα κατέβει τώρα, αυτή θα ξέρει. Βλέπω πίσω του κάτι αμφιθεατρικό, που μαζί με τη ντροπή μου με κάνει να μην περιμένω. Βρίσκω το δρόμο, όντως είναι αυτός, συγκινητικό να έχει σωθεί κάτι με τόσο διαφορετική μορφή, κι όμως να είναι πάλι εκείνο. Φεύγοντας, ένα αυτοκίνητο σταματά, είναι ο κύριος με τη γυναίκα του και την κουνιάδα του. Με ρωτά αν το βρήκα, δείχνοντάς μου παράλληλα την κατεύθυνση. Λέω ναι. Φεύγουν κουνώντας μου το χέρι χαρούμενοι όλοι, εκείνος, η γυναίκα, η κουνιάδα στο πίσω κάθισμα. Σύσσωμο το αυτοκίνητο. Σύσσωμη η γειτονιά/ανταπόκριση.

Ιωάννα, Ρώμη, 29 Μαΐου 2012

φωτο: γυναίκα ταΐζει γάτα, acacia farnesiana, ο κόκκινος δρόμος, το καράβι, ο δρόμος του θεάτρου 

Ανταπόκριση 22, Corrispondenza 22

Πάρα πολλές από αυτές τις βιολετί παιονίες στα δεξιά, νομίζεις θα γείρουν με το βάρος του χρώματός τους το καρότσι και θα πέσει. Και πίσω τους μια αγκαλιά μικρότερα λουλούδια, με ροζ άνθη. Λίγο αριστερά πιο ροζ παιονίες, σχεδόν άσπρες, κι εδώ αρχίζουν να εισέρχονται τριαντάφυλλα, άσπρα, ροζ, εκρού, και τριανταφυλλί (τριανταφυλλί τριαντάφυλλα;) και κίτρινα, και κόκκινα.

Στην Πιάτσα Ναβόνα, ένα απόγευμα που έπαιζαν ο Κηθ και ο Ντανίλο, ήρθε η αστυνομία και τους σταμάτησε, στα πλαίσια «καθαρισμού» της πόλης. Οι μουσικοί ενοχλούν τώρα. Ο κόσμος γιουχάιζε, μα εκείνοι ζήτησαν τις ταυτότητες τους, ο κόσμος έβγαλε τις δικές του ταυτότητες, ‘’πάρε αυτή, πάρε κι αυτή, πάρε και μια απ’ την Ελλάδα’’, φωνές. Τελικά η μουσική σταμάτησε, η πλατεία άδειασε. (στην εφημερίδα σχεδόν κάθε μέρα μια νέα αυτοκτονία, εδώ, εκεί, η πλατεία άδειασε).

Απόγευμα, στη γειτονιά της Μπαλντουίνα, 5 και μισή. Ένας ασπρομάλλης ηλικιωμένος άντρας με μπαστούνι προσπαθεί να προχωρήσει στο πεζοδρόμιο. Κάνει μικρές κινήσεις, σχεδόν επί τόπου, ενώ το μπαστούνι του είναι καρφωμένο στην άσφαλτο. Κάθε δέκα ας πούμε μικρομετατοπίσεις, κερδίζει μια ελάχιστη μετακίνηση. Σα να χορεύει σούστα, της Κρήτης, μα στην απελπισμένη της μορφή. Μαζί με το μπαστούνι κρατά μια σακούλα πλαστική του σούπερ μάρκετ με πράγματα, κι άλλη μια άδεια, τσαλακωμένη. Άσπρα μαλλιά, ωραία μορφή, αλλά σκληρή έκφραση. Στους περαστικούς που κοντοστέκονται, μην ξέροντας να βοηθήσουν ή να προσπεράσουν, μιλά (νομίζω) απότομα. Να φύγουν, να μην του κλείνουν το δρόμο.

Έχεις την αίσθηση ότι θα αργήσει, αλλά θα πάει πολύ μακρυά.

Σκέφτομαι τον Αγγελιαφόρο στην «Αντιγόνη»: Δε θα σου πω βέβαια πως … έφτασα σηκώνοντας το πόδι μου ανάλαφρο. Όχι, δεν έφτασα έτσι. Βλέπεις από τις σκέψεις που με τρώγανε όλο σταματήματα ήμουν στο δρόμο μου.

Πέμπτη βράδυ στην Γκαρμπατέλλα, μια πρώην εργατική συνοικία στο (πρώην) φωταέριο της Ρώμης. Ο χρόνος, μαγικός, μαλακός, έχει σταματήσει εκεί στη δεκαετία του μεσοπολέμου που την έφτιαξε. Πολυκατοικίες βγάζουν σε κοινές αυλές, παγκάκια, αγγελικές, γιασεμιά. Αρχιτεκτονική της γλυκύτητας, ποδήλατα παιδιών παρκαρισμένα κι αφύλακτα, κοιμούνται. Μικρές μονοκατοικίες, στους κήπους ντομάτες και βασιλικοί. Η αδιαπραγμάτευτη αίσθηση της κοινότητας, παλιά αυτό το λέγαμε γειτονιά. Εδώ γυρίστηκε η ταινία του Μορέττι με τον ποδηλάτη, αν θέλεις να δεις. Κι απ’ αυτές τις γειτονιές, τέτοιες γειτονιές, λέει ο Ερνέστο που με οδηγεί, ξεκίνησε η ιστορία της κουζίνας της Ρώμης. Επειδή η εκκλησία έπαιρνε τα καλύτερα κομμάτια κρέας (μα έλα τώρα) και στον κόσμο άφηνε τα υπολείμματα, εντόσθια, ουρές, πόδια. Κι απ’ αυτά τα υπολείμματα εκείνοι έφτιαχναν αριστουργήματα (φάε κόπα, κοινώς πηχτή, και θα με θυμηθείς). Γιατί η ουσία δεν είναι τι σου δίνουν, αλλά τι επιλέγεις να πάρεις. Κι έτσι προκύπτει η ελευθερία.

Το ποδηλατάκι μέσα μου ξεκουράζεται. Πολλά χιλιόμετρα πάνω του, κάποιες φορές ήτανε λίγο δύσκολο.

Στο τέλος όμως το να ‘ρθω σε σένα νίκησε

(μτφ. Ν. Παναγιωτόπουλος)

Ιωάννα, Ρώμη, 25 Μαΐου

φωτό: ποδήλατο μέσα, η αστυνομία της μουσικής

Ανταπόκριση 21, Corrispondenza 21

 Παιονίες βιολετί ξανά. Έκθεση Τιντορέττο, στην Scuderie del Quirinale. Ένα μωρό, μωρό μωρό, κοιμάται παρκαρισμένο στο καρότσι του μπροστά στον πίνακα “The stealing of the dead body of St.Mark”/1562-6. Ένα χεράκι, το αριστερό, διακρίνεται έξω απ’ τα σκεπάσματα. Ο πίνακας (φωτισμένος  εξαιτίας του μωρού) μοιάζει με σκηνή θεάτρου. Φιγούρες στο βάθος και αριστερά διαφεύγουν, διάφανες, είναι και δεν είναι. Άλλα στοιχεία: ο άγιος –φυσικά- νεκρό σώμα, μια καμήλα –γιατί άραγε; το σκηνικό μιας πόλης, καταιγίδα (δεν επιτρέπεται η φωτογράφηση).

Δυο πατώματα πιο πάνω α! ο Γκρέκο. Domenikos Theotokopoulos, detto El Greco (Candia (Candia; όχι Φόδελε;) 1541-Τολέδο 1604). “The healing of the blind man”/1570-5. Δυο γυναίκες πλησιάζουν, il Greco, il Greco, λένε σιγανά, με θαυμασμό στη φωνή. “Η ίαση του τυφλού”. Η μικρή πατρίδα. Χαμογελώ, λες και κάποιος μου ‘δωσε να πιω λίγη ρακή, ένα «εβίβα». Όχι, δεν είναι θέμα εντοπιότητας, ούτε τα γένια μου θέλω να ευλογήσω, φάνηκε απλά λίγο ο ορίζοντας της θάλασσας, ο ήλιος ανάμεσα στις ελιές, ο κήπος, η γιαγιά μου. Προσωπικά συμφέροντα/συμφέροντα αγάπης (μπλέ, μπλε του χαμού στο ρούχο του Ιησού, και ασπροκόκκινο στο φόντο, φτάνει ως το βιολετί του ανθοπώλη, μπλε μωβ και χρυσό, και μπλε κόκκινο, κι απέναντι άλλο μπλε, βαθύ, σκοτεινό, και κόκκινο σκούρο, Tiziano Vecellio, “Annunciation”/1558, γιατί η αλήθεια έχει/είναι αποχρώσεις).

il Greco: το φόντο σα μίλια μακρυά, οι μορφές σαν ήδη μέσα στο σώμα μου.

Τι θα πει Greco σήμερα; Τι θα πει μπλε του χαμού; Τι θα πει κύμα; Κυριακή μεσημέρι, Ρώμη, καιρός συννεφιασμένος, καιρός για δουλειά (για αγάπη;)

«Και δεξιός να είναι ο θεός, αδέξιος δεν είναι». Π. Μπουκάλας, Καθημερινή, 20-5-12

Ιωάννα, Ρώμη, 20-5-12

φωτο: ο Τιντορέττο του μωρού, δρόμος κατηφορίζοντας από την έκθεση, το θέατρο του Μάρκελλου (διαφεύγον επίσης -προηγούμενος περίπατος)