Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011
Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011
Ιερά Οδός 2 - Η συνέχεια
Ιερά Οδός 2
Σύλληψη-Σκηνοθεσία
Κείμενα
Ξεναγοί
Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011
Iera Odos 2 (Sacred Way 2)
[Αθήνα, Ιούλιος, Σεπτέμβριος 2011]
Η Ιερά Οδός 2 είναι μια ξενάγηση-παράσταση στην Αθήνα σήμερα, βασισμένη σε κείμενα Αγγελιαφόρων από την τραγωδία (από τους Πέρσες του Αισχύλου, την Αντιγόνη του Σοφοκλή και τη Μήδεια του Ευριπίδη). Θέτει το ερώτημα: τι έχει η πόλη να μας πει και τι εμείς στην πόλη; Σύγχρονοι αγγελιαφόροι μιας ιστορίας σκληρής, όλοι μας, ποιο ‘λόγο’ απευθύνουμε, συλλογικά, στην πόλη; Τα αρχαία κείμενα συμπληρώνονται με σύγχρονα, ή το αντίστροφο: κείμενα ξεναγήσεων, λίγες στροφές από τον Κάλβο, αφηγήσεις ηθοποιών, κείμενα εφημερίδων.
Η ξενάγηση γίνεται γύρω από τον Κεραμεικό. Κατά τη διάρκειά της πραγματοποιείται και μάθημα φωνής: μία ξεναγός-εκπαιδεύτρια φωνής μας μαθαίνει να μιλάμε σε δημόσιο χώρο. Μιλάμε στην πόλη, γιατί εμείς είμαστε η πόλη. Η πόλη που στις πλατείες αρθρώνει μια νέα φωνή. Η πόλη που πνίγεται στα δακρυγόνα, προκειμένου αυτή η φωνή να σωπάσει. Είμαστε η πόλη, σε μια στιγμή της ιστορίας που παραμορφώνεται από την απληστία και την έλλειψη μνήμης/κέντρου.
Οι αρχαίες «αγγελίες» μας οδηγούν σε σημερινά ερωτήματα. Εξάλλου, με κάποιο τρόπο, οι δρόμοι είναι ίδιοι. Η Ιερά Οδός ακόμα οδηγεί στην Ελευσίνα, είναι στην ίδια θέση μέχρι και σήμερα, επειδή αυτό επέβαλε η μορφολογία του εδάφους. Αυτή την ίδια θέση αναζητάμε, τη θέση όπου η ανάγκη και η τύχη συμπίπτουν. Εκεί βρίσκεται η ιστορία μας, εκεί δοκιμάζουμε τα βήματά μας, βήματα ενός κοινού Χορού.
Ο Γίοζεφ Μπόις είπε: «Η επανάσταση είμαστε εμείς». Και η ιστορία, επίσης.
--Η Ιερά Οδός 2 είναι συνέχεια της σταθερής δουλειάς της Ομάδας Ίσον Ένα σε δημόσιους χώρους της πόλης. Περιλαμβάνει υλικό από το σεμινάριο Το Σώμα της Πόλης, το οποίο ξεκίνησε στην Αθήνα τον Φεβρουάριο του 2011 και θα συνεχιστεί στη Ρώμη, την Ιεράπετρα και το Βερολίνο. Την ίδια διαδρομή ακολουθεί και η παράσταση, η οποία, με άξονα την Ιερά Οδό 2, θα προεκτείνει την ξενάγηση σε κάθε πόλη, δημιουργώντας στον εκάστοτε χώρο και χρόνο ένα Χορό, μια νέα συλλογική απεύθυνση.
Σύλληψη-Σκηνοθεσία
Ιωάννα Ρεμεδιάκη
Κείμενα
Αισχύλου Πέρσες, Σοφοκλή Αντιγόνη, Ευριπίδη Μήδεια
Κείμενα ξεναγήσεων, ηθοποιών, εφημερίδων, Κάλβος
Ξεναγοί
Θοδωρής Μανταζέλης
Ιωάννα Ρεμεδιάκη
Αθηνά Τρέβλια
Φωνητική προετοιμασία
Αθηνά Τρέβλια
Ευχαριστούμε
-τον Μανόλη Κορρέ για την πολύτιμη ξενάγηση
-το κατάστημα «Ψυγεία-Ψησταριές Λεωνίδας» στην Ιερά Οδό 2, για την φιλοξενία και τη βοήθεια
Iera Odos 2 / Sacred Way 2 is a production of Group Equals One, a group that systematically works in open public spaces of Athens. It is a sight-seeing tour/performance in the city of Athens, based in texts of Messengers from the Ancient Greek Drama (Aeschylus’ Persians, Sophokles’ Antigone and Euripides’ Medea), as well as modern texts from newspapers, poems, and personal stories. The initial question of this work is What is this, that we want to say to the city now, and the city to us?. We want to have a dialogue with the city in this hard moment of its history, with so many people in despair, and yet so many people gathered in public squares, demanding democracy in this times of “catastrophy”. Working in these places, we ask questions such as: Which “logos” (speech) can now be addressed from/to the common body of the city, i.e. from/to us? (since we are the city, no?) The ancient “messages” make the picture more clear. It is the same streets where we are looking for an answer today. Iera Odos was, and still is, leading to Eleusis, the city where the great Eleusinian Mysteries were taking place. Since the street is here, the only thing to be done is take the steps. Our steps, today. The audience creates with us (as in all our productions) the common rhythm/space to do it.
We want to create a “horos/chorus” of citizens, together with the audience.
Joseph Beuys said that “We are the Revolution”. We are the history, too.
Concept-Direction
Ioanna Remediaki
Text
Aeschylus’ Persians / Sophokles’ Antigone / Euripides’ Medea / Texts from the actors / newspapers and the city
With
Thodoris Mandaselis
Ioanna Remediaki
Ernesto De Stefano
Παρασκευή 6 Μαΐου 2011
Space Hamlet
(Febr. 2009- Dec. 2010)
Space Hamlet is a performance’s test, an open rehearsal. After last December’s events in Athens, which followed the murder of a 15 year old boy by a policeman in the centre of the city, we began to realise in a diferrent and accurate way what Hamlet means by saying: “How weary, stale, flat, and unprofitable/ seem to me all the uses of this world!”
We decided to combine the body of the city with the body of Hamlet, both injured and protesting, seeking persistantly for something. We started looking for our material in what we call ‘city gaps’, doing there most of our rehearsals: in the streets of the conflicts, during protesting marches, in public squares, buses, near an ancient river, among people in their everyday routes. Our first testings/performances took place in a theatre but soon we got out in the center of the city, in the few left open/public spaces were things took place. Space Hamlet is a performance constructed with/by the audience and the city.
What is a public space? What does the murder of a young child in a public space from a public servant mean? What does public mean? What does Hamlet mean? These are our questions, and the answers are to be found, of course. We need open public spaces, we need common rythms, we need to do all this in common with the audience. We need more questions. Space Hamlet is nothing more but a public space testing in Athens 2009.
Try with us.
Conception-Direction
Ioanna Remediaki
Text
Shakespeare, Hamlet, act I, scene 2 (transl. by G. Heimonas)
Texts from the actors, newspapers and the city
With
Hara Karatziou
Argiro Logara
Ioanna Remediaki
Angelos Hatzas
Sweet Ophelia
“Sweet Ophelia” is a play looking for and “discovering” Ophelia in the body of the city and in the bodies of four actresses: in the streets of Athens, in our loves, in our childhood.
In Shakespeare’s “Hamlet” there are some (few) things said about her: she is “fair”, she is the daughter of Polonius and the sister of Laertes, she is in love with Hamlet and vice versa, lives in the palace, and at a certain moment Hamlet denies that he loves her and kills her father. Then she gets crazy and is drowned in the river.
We want to know more about her, we have many questions to ask. How was her childhood, where is her mother? Where will she go after the unspeakable things she heard by him? (maybe in an old bar hidden in an arcade in the city?) What does despair-mercy-tenderness mean? What will happen at the end?
The performance has the structure of a sonata, with three parts: the Sonata, the Garden and the City/Forest. The basic motive is being continuously restated, transformed and changed (up to madness). The actors change roles all the time, and we see the main scenes of her in Shakespeare two times each, from a different actor in a different frame, combined with personal/public material. We change the time/space: it is Athens 2010 or Elsinore 1600 or the hometown of one of the actors, or the back-yard of the theatre, which for us is the garden of their secret love and our childhood, as well as the forest.
The text of the performance is thus a puzzle with many fragments: Shakespearean words, narrations of the actors and other people, descriptions of streets/squares, articles from newspapers and so on. Another very important piece of this puzzle is the element of “pause”: many times during the performance, one actress says to the other, who’s speaking, “pause”, and she stops for a while or begins to say something totally different. Sometimes she says it to herself, too, with the same function.
The set contains a bench, a white-red police tape (tied on the cross from the left to right hand), some objects on the windows, like museum’s exhibits (seeds, letters, a shawl, a ball, glass-stones from the sea, a rubber band, a pair of old children’s shoes, and a video projection (in the beginning).
The three parts
In the first part, the Sonata, we hear the sonata “Fantasia” in C minor by Mozart, the so-called “broken sonata”, while three actresses are reading very fast all the parts of the Shakespearean text where we find Ophelia speaking. On the wall we have a projection of a video taken from a ‘famous’ closed athenian playground in Saint-Panteleimonas’ square (this is a place where many immigrants live, and the inhabitants decided to close the playground so that the children of the immigrants could not play). In certain moments an actor says “Acacia”, and the three actors turn back and look at the acacia tree in the back-yard of the theatre.
The second part, the Garden, beginns when the music stops. We turn to the video and say: “Something is rotten in the state of Denmark/The Copenhagen climate change conference”. The projection stops, and in the same wall Hamlet writes the beginning of his letter (“To the Celestial, and my soul’s idol, the most beautified Ophelia”, act 2, scene 2). Memories of trees of our childhood are combined with the parts of “Hamlet” where she describes to Polonius how he came to her in a ‘crazy’ way. Then we untie the police tape and get out to the back-yard, asking the audience to come close to the windows and see. This is their garden, where imaginary letters that she and he exchanged are being hidden. After that we see their dialogue (“The fair Ophelia/Good my Lord”, act 3, sc. 1), as a game with the ball in a circle of light, which later will become the forbidden square. We two Ophelias speaking here, one after the other, in a kind of repetition (“She says that…”).
During all this, the forth actress, sitted up to a ladder, reads some fragments from newspapers (she will keep on doing this untill the end).
The third part, the City/Forest, begins with a dancing/singing Karaoke, with the song “Sibonney”, which also speaks for a great love (“morire de amor”). Then one actress is interviewing the other two Ophelias, using the police tape as a microphone. She goes on describing the situation in the closed playground. Ophelia is standing there, wondering for the bars and the denial, although she is familiar with such prohibitions. She is an immigrant too, since her own country is love, and she is exiled from it. But in our case, she will enter the forbitten playground, and she will play.
We see for the second time their shakespearean dialogue, combined with descriptions of the playground. And here is also taking place, during their games as children, her mourning for the death of her father (or is she mourning becouse he/Hamlet left (her))? In this context the actors issue the audience with seeds of daisies (one of her flowers) which they can plant, if they want, in the programme of the performance, which is a flower-pot.
Ophelia is also a tree burned from the fire. Last year almost all of the remaining forests of Attiki became ashes. So is she, burned by the facts that made him say: “I did love you once/I loved you not”.
We have asked people to tell us a story of their own, regarding a tree in Athens. We hear those stories now. This is our forrest, and we reconstruct it through memory (our ambition is, for every story we collect, to plant a tree in the city).
After that, as we listen to Nick Cave’s ‘Fifteen feet of pure white snow”, Hamlet says to her, sliding slowly down, "in your face, in your body are being reflected the forrests that no longer exist”. He goes on with the words of Hamlet during her funeral (“I loved Ophelia. Fourty-thousand brothers could not…”, act 5, sc. 1).
One of the actresses proposes an alternative end, according to which Hamlet just injures Polonious, takes Ophelia and they travel together all over the world (there are among the first who visit America). Anyway, we choose some things to ‘dress’ her for her last journey: a shawl, some glass-stones from the see, a pair of old children shoes, that somebody left outside the playground.
But finally Ophelia will go on. We hear “Sibonney” for second time, and she begins to speak/walk/dance in the streets of Athens, among stray dogs, ancient walls, cars, homeless people, first kisses. She has survived। Somewhere, somehow he is waiting for her. She asks the actors and the audience for places in the city where a tree should be. After all, what we all need here, in this ‘city’, is an “acacia”, a “pause”.
Ophelia is walking down the streets of Athens, Panepistimiou street, Stadiou street (mainly in the night). She’s having a drink in the old bar Galaxy. She is standing in front of the bars of the closen playground in Saint-Panteleimonas square. If homeland is love, she has no homeland (yet), she is an immigrant.
Ophelia is a small girl walking the streets of the city. She has roots, trunk, branches. Hamlet told her once: “I did love you once”. But she didn’t drown in the river. Besides, the two of them are very similar. A father decided for both of them, he separated their lives. But she is still walking, and she stands where a tree was or should be. Hamlet could tell her today: "In your face, in your body are being reflected the forrests that no longer exist”.
Ophelia is a woman walking the streets of the city. The streets have earth below, her roots are bleeding but they insist. She came out of the book and began to walk. Without Hamlet, that’s true, but you never know. Girl-woman, she lets the wind play with her (once) long hair.
Sweet Ophelia
(Febr. 2010-Apr.2011)
Concept-Direction
Ioanna Remediaki
Text
Shakespeare, Hamlet (transl. by G. Heimonas)
Texts from Ioanna Remediaki, the actors, newspapers, narrators
Actors
Hara Karatziou
Argyro Logara
Ioanna Remediaki
Vicky Volioti
Costumes
Calliopi
Lights
Filippos Koutsaftis
Video-Fotos
Simos Sarketzis
Choreography
Antigone Gira
Poster/Programme designer
Leonidas Oikonomou
Duration: 80 min. approx.
Space Hamlet + Sweet Ophelia
“Sweet Ophelia” is the second part of a diptych, including Hamlet and Ophelia. Last year we staged “Space Hamlet” in public/open spaces of Athens. We keep on searching this idea of the text ‘projected’ on the body of the actors and the city, while the audience creates with us a common rhythm/space to do it.
Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011
"Γλυκιά Οφηλία" 2ος χρόνος
Nέες παραστάσεις
Από τις 31/3 έως 17/4 στον Κινητήρα, από Πέμπτη έως Κυριακή στις 21.30
Κινητήρας Στούντιο, Ερεχθείου 22, Ακρόπολη, 210-9248328Η Οφηλία τριγυρίζει στην πόλη. Περπατά στη Σταδίου, την Πανεπιστημίου (ώρες νυχτερινές), πίνει ένα ποτό στο Γκάλαξι. Στέκεται μπροστά στα κάγκελα της κλειστής παιδικής χαράς στον Άγιο Παντελεήμονα. Αν πατρίδα είναι η αγάπη, τότε δεν έχει (ακόμα) πατρίδα, είναι μετανάστης.
Η Οφηλία είναι ένα μικρό κορίτσι που περπατά στους δρόμους της πόλης. Έχει ρίζες, κορμό, κλαδιά. Κάποτε ο Άμλετ της είπε: «Κάποτε σ’ αγάπησα.» Αλλά δεν πνίγηκε στο ποτάμι. Εξάλλου αυτοί οι δύο μοιάζουν πολύ. Ένας πατέρας αποφάσισε και για τους δύο, χώρισε τη ζωή τους. Εκείνη όμως περπατά και στέκεται εκεί που υπήρχε ένα δέντρο ή που θα έπρεπε να υπάρχει. Ο Άμλετ σήμερα θα μπορούσε να της πει: «στο πρόσωπό σου, στο σώμα σου, καθρεφτίζονται τα δάση που πια δεν υπάρχουν.»
Η Οφηλία είναι μια γυναίκα που περπατά στους δρόμους της πόλης. Οι δρόμοι από κάτω έχουν χώμα, οι ρίζες της αιμορραγούν μα επιμένουν. Βγήκε από το βιβλίο κι άρχισε να περπατά. Χωρίς τον Άμλετ, είναι η αλήθεια, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Κορίτσι-γυναίκα, αφήνει τον άνεμο να παίζει στα κάποτε μακρυά μαλλιά της.
Σύλληψη-σκηνοθεσία
Ιωάννα Ρεμεδιάκη
Κείμενο
Σαίξπηρ, Άμλετ (μετ. Γ. Χειμωνάς)
Ιωάννα Ρεμεδιάκη, ηθοποιοί, εφημερίδες, πόλη
Παίζουν
Βίκυ Βολιώτη
Χαρά Καράτζιου
Αργυρώ Λογαρά
Ιωάννα Ρεμεδιάκη
Σκηνικός χώρος-κοστούμια
Calliopi
Φωτισμοί
Φίλιππος Κουτσαφτής
Βίντεο
Σίμος Σαρκετζής
Φωνητική προετοιμασία
Αθηνά Τρέβλια
Χορογραφία
Αντιγόνη Γύρα
11 Γαζίες
Φωτογραφίες: Δημήτρης Γερονίκος ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΕΝΤΡΩΝ ΚΑΙ ΚΗΠΟΥΡΩΝ
Έχετε να μας διηγηθείτε μια ιστορία σας με ένα δέντρο της Αθήνας; Θέλετε να βοηθήσετε να φυτευτεί και να μεγαλώσει μια γαζία στην πόλη; Έχετε ένα μέρος να μας προτείνετε για να τη φυτέψουμε; Παρακαλούμε τηλεφωνείστε στο 6937-442230. Οι ιστορίες σας θα ενσωματωθούν στην παράσταση Γλυκιά Οφηλία, που παίζεται για δεύτερη χρονιά από την Ομάδα Ίσον Ένα στον Κινητήρα Στούντιο, και οι γαζίες σας (προσφορά της παράστασης) θα ενσωματωθούν στους δρόμους της πόλης, στις καθημερινές διαδρομές μας.
Το Σάββατο, 26 Μαρτίου, φυτεύτηκαν οι πρώτες γαζίες στα Εξάρχεια, και κρεμάστηκαν κορδέλες-σήματα με «γλυκές λέξεις» στα κλαδιά τους. Επίσης κρεμάστηκαν κορδέλες στα κλαδιά των δέντρων που την ιστορία τους μας είπατε, την οποία τώρα μπορείτε να διαβάσετε εκεί.
Αναζητήστε τα δέντρα στην πόλη, φροντίστε τα, ποτίστε τα. Βοηθείστε μας να συνεχίσουμε. Δεν αναζητούμε σπόνσορες, αναζητούμε συμπολίτες. Είμαστε μία Ομάδα, είμαστε Ένας. Ίσως τελικά να είμαστε πολλοί. Ελάτε να φυτέψουμε την πόλη μαζί. Σκεφτείτε τα κλαδιά να απλώνονται στην πόλη, να θροΐζουν, να δροσίζουν, να ξεπλένονται με τη βροχή.
Συν-κίνηση!
Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011
Σεμινάριο: Το Σώμα της Πόλης - Απλωνόμαστε!
Η πόλη είναι γεμάτη διαδρομές, η πόλη είναι γεμάτη ιστορίες, η ιστορία περπατά στους δρόμους που περπατάμε, στα δύσκολα πλέον βήματα που μάλλον όμως θα φέρουν το καινούργιο. Αν το θέατρο είναι ιστορία, αφήγηση, ποια είναι η ιστορία σήμερα, ποια είναι η αφήγηση που μας χωράει; Τι έχει η πόλη να μας πει και τι εμείς στην πόλη;
Το σεμινάριο υποκριτικής-φωνής «Το σώμα της πόλης» θέλει να ασκήσει τους ηθοποιούς στο δημόσιο χώρο και στο συλλογικό σώμα. Τι είναι δημόσιο και τι συλλογικό; («Υπάρχει εδώ πόλη;» -Χ. Μύλλερ) Δύσκολες ερωτήσεις, ειδικά σήμερα, γι αυτό ακριβώς τις κάνουμε. Ελπίζουμε να βρούμε την απάντηση στις ιστορίες των δρόμων και των ανθρώπων, και να την μετατρέψουμε σε σκηνική πράξη. Συλλογικός λόγος είναι ο Χορός (αλλά και ο Αγγελιαφόρος) στο αρχαίο ελληνικό θέατρο, στο δημόσιο αυτό «χώρο» που γεννήθηκε εδώ ακριβώς για να μιλήσει για την πόλη/σύνολο αλλά και για τον καθένα ξεχωριστά. Τι είναι Χορός σήμερα;
Θα δουλέψουμε κυρίως σε ανοιχτούς δημόσιους χώρους της Αθήνας, σε πάρκα, δρόμους, πλατείες, αγορές, μουσεία, αρχαιολογ. χώρους, σε κομμάτια του σώματος της πόλης, κομμάτια του σώματός μας. Ως αρχικά κείμενα θα δούμε αγγελίες/ρήσεις/χορικά από την αρχαία ελληνική τραγωδία, τα οποία θα συνδυάσουμε με καθημερινές ιστορίες που θα συναντήσουμε στην πόλη, και με τις δικές μας προσωπικές ιστορίες. Αν η ιστορία είναι ένα πάζλ του μικρού με το μεγάλο, του συλλογικού με το ατομικό, του χώρου με το χρόνο, θα αρχίσουμε να ψάχνουμε τα κομμάτια. Αν σήμερα μοιάζουμε σπασμένοι, θα είναι ωραίο να ψάξουμε μαζί τα διάσπαρτα θραύσματα που μας απαρτίζουν, στην Πανεπιστημίου, στον Αισχύλο, στην Πειραιώς, σε ένα άγαλμα στο Μουσείο, στο βλέμμα κάποιου περαστικού. Να συν-κινηθούμε, όπως λέγαμε και στο Χώρο Άμλετ: συν-κινούμαι, κινούμαι μαζί με σένα, με σας.
Το σεμινάριο θα ξεκινά κάθε φορά με φωνητικό μάθημα, γιατί είναι πολύ σημαντικό να ακούσουμε τη φωνή μας, δυνατή και καθαρή, στην πόλη.
Ιωάννα Ρεμεδιάκη
Καλούμαστε να δράσουμε στο πλούσιο, θορυβώδες ηχητικό τοπίο της πόλης. κι όμως μπορούμε να υψώσουμε τη φωνή μας ώστε ο λόγος μας να ειπωθεί και να ακουστεί. Η φωνή δίνει την ενέργεια και ο λόγος την ευκρίνεια στο μήνυμα. Θα δουλέψουμε την αντοχή και τη διάρκεια στην αναπνοή και στη φωνή, καθώς επίσης και την ηχητική διαπερατότητα, την απεύθυνση και την ευκρίνεια, ώστε το μήνυμα να αρθρωθεί, να ακουστεί και να γίνει αντιληπτό. Αν μπορείς να ακουστείς στο δρόμο, ακούγεσαι παντού.
Αθηνά Τρέβλια
Πληροφορίες
- το σεμινάριο θα ξεκινήσει την Τετάρτη 19-1-11, και θα πραγματοποιείται κάθε Τετάρτη στις 3-7μμ
- το πρώτο μάθημα είναι ανοιχτό και δωρεάν
- συνολικός αριθμός ωρών: 16 μηνιαίως, κόστος 65 ευρώ +ΦΠΑ το μήνα
- τιμή drop-in/μίας συμμετοχής: 20 ευρώ + ΦΠΑ
- τηλ. επικοινωνίας: 6937-442230, Αργυρώ Λογαρά
- το σεμινάριο απευθύνεται σε ηθοποιούς και όχι μόνο
- το σεμινάριο θα ολοκληρωθεί σε τρεις μήνες, κι ευχής έργο είναι κομμάτια του και πρόσωπα να πάρουν μέρος στο καινούργιο έργο που ετοιμάζει η Ομάδα με θέμα την πόλη σήμερα