Άσπρα πανιά
της Ιωάννας Ρεμεδιάκη
Η επιστροφή στο Οροπέδιο είναι πάντα μια ευτυχισμένη στιγμή.
Ο κάμπος, μόλις προβάλλει, κάνει την
καρδιά να σκιρτά. όχι μόνο για τις παιδικές όμορφες αναμνήσεις, όχι
μόνο γιατί εδώ αναπαύεται πια η γιαγιά, αλλά γιατί, πάνω απ’ όλα, είναι πολύ
όμορφος. Μια ομορφιά που δεν μπορεί να οριστεί μόνον αισθητικά. Αυτός ο τόπος είναι μια ομορφιά βαθύτερη. Θυμάμαι
αχνά ( ή νομίζω πώς θυμάμαι) τους μύλους να γυρνούν. Ήταν σαν να γυρνούσαν τα πανιά της ζωής μου,
πηγαίνοντας προς την ευτυχία.
Τώρα οι μύλοι δε γυρνάνε πια. Υπάρχει η διάθεση να
ξαναφτιαχτούν, υπάρχει πάνω απ’ όλα η ανάγκη, αυτός ο κάμπος, που πότισε και
έθρεψε τόσες γενιές και τόση ζωή, δύσκολα μα πάντα με χαμόγελο, να
ξανανθίσει. Οι μύλοι είναι εδώ,
περιμένουν τη δική μας δέσμευση και σχέση.
Δεν είναι θέμα ρομαντισμού, είναι θέμα επιβίωσης. Ακόμα κι αυτοί που
μόνο σκοπό της ζωής τους έχουν το κέρδος, δεν μπορεί να μη νιώθουν μέσα τους
ένα μικρό ρίγος φόβου, σε αυτό που μια τέτοια ζωή, υποταγμένη, μπορεί να ανταποδώσει.
Στο δρόμο του παλιού μου νηπιαγωγείου, εδώ στην Ιεράπετρα,
ξεριζώθηκαν όλα τα δέντρα για να γίνει πεζόδρομος. Τα θυμάμαι (όχι αχνά) γιατί ήταν πιο παλιά
από μένα, και στη σκιά τους έχω βαδίζει άπειρα μεσημέρια για να προφυλαχτώ από
τον ήλιο. Τώρα μια ρίζα ξεριζωμένη και πεταμένη σε ένα οικόπεδο είναι ότι έχει
απομείνει από την επίθεση της προόδου. Κι αναρωτιέμαι: τα δέντρα δεν θα
μπορούσαν να αποτελέσουν μέρος του μελλοντικού μας δρόμου;
Έπρεπε να ξεριζωθούν στο όνομα μιας φρικτής «αρμονίας» που φαίνεται να
εξαντλείται στα μικρά τετράγωνα κενά,
προορισμένα να φιλοξενήσουν μικρά, τετράγωνα δέντρα για τα παιδιά του μέλλοντος;
(γιατί
εμείς δεν πρόκειται να τα χαρούμε σύντομα, ο χρόνος, που τόσο
περιφρονούμε, πρέπει να κάνει τους κύκλους του).
Ξαναγυρνώ στο Οροπέδιο. Γη και αέρας. Στα έγκατα του σπηλαίου, εδώ που θρυλείται ότι
γεννήθηκε ο Δίας, το φως είναι λιγοστό,
σιγά σιγά σε εγκαταλείπει στη μαγεία των σταλακτιτών και των σταλαγμιτών.
Αιώνιες μονάδες χρόνου -σαν τους αιωνόβιους Λασιθιώτες-, ύλη μαγική, σε
προσκαλούν να ξεπεράσεις τον εαυτό σου, νιώθοντας μέρος ενός μεγαλύτερου
κύκλου, που, επιμένω, βασικό του συστατικό έχει την ομορφιά. (Αν κάποιος το
θεωρεί έλασσον, ας κοιτάξει ξανά το παλάτι της Κνωσσού, κι ας αναρωτηθεί πώς
έχει μορφοποιηθεί η δύναμή του. ) Έξω στο φως, ξανά το γλυκό Οροπέδιο, αυτή τη
φορά από ψηλά. Ο τόπος των αγαπημένων. Οι μύλοι, που περιμένουν στη σειρά να
γυρίσουν και πάλι. Εμείς, που περιμένουμε να ξεκινήσουμε και πάλι. Άσπρα πανιά,
προσωπικές ευθύνες. Κι ο άνεμος παρέα.
[Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ανατολή, 11.9.2014]
