Μπεζ-λευκά στα δεξιά,
αποθεμένα μαλακά πάνω σε φτέρες (κι ανάμεσά τους ένα μόνο ροζ), αριστερά πιο
μπεζ, και ροζ, και σχεδόν κόκκινα. Αλλαγή εικόνας.
Via della Pace, δίπλα στην
έκθεση του Μιρό (δεν μπαίνω). Ωραία παλιά πλατεία, 7 παρά, απόγευμα. Λίγο ακόμα
φως στο καμπαναριό της εκκλησίας/γκιόστρας με την έκθεση. Μια ιταλίδα έκατσε
και παράγγειλε προσέκο, μιλώντας σταθερά στο κινητό. Ακόμα μιλάει. Τέσσερις
έλληνες απέναντι, η κοπέλα επίσης μιλά σταθερά στο κινητό, προφανώς με Ελλάδα.
(μα δεν είναι πανάκριβο;) Σκέφτομαι, ίσως η γυναίκα θέλει να ξορκίσει τη
μοναξιά. Και η κοπέλα της παρέας τι θέλει να ξορκίσει; Τη σχέση; Κοίτα πώς έχει
γίνει, είτε μόνος είτε με παρέα, μία είναι η ιδέα (θα μπορούσε να είναι πολύ
πιο τραγικό το δύσ-τιχο, που έλεγε κι ο Νίκος, αλλά δεν έχω έμπνευση).
Είμαι στο Campo dei Fiori και δεν ξέρω τι μου γίνεται. Κάθομαι εδώ που
καθόμαστε με τον G., στα κλειστά μεταλλικά σκαλάκια
των ανθοπωλών, απέναντι από το άγαλμα του Τζορντάνο Μπρούνο. Πέρασε σκυθρωπός ο
άνθρωπος-κλόουν με το πρόσωπο βαμμένο άσπρο, κουβαλώντας βαριά το βαλιτσάκι
του. Στο σινεμά απέναντι παίζει το From
Rome to Love, του ωραίου Woody.
Καταγράφω την πραγματικότητα για να βρω ένα σημείο αναφοράς. Τι κάνω στη Ρώμη;
Τι κάνω στη ζωή; Επιθυμία για γλυκό (κλασικό σε τέτοιες ερωτήσεις). Αύριο στην Piazza di Spagna, στο γνωστό σκαλί που δεν εφαρμόζει καλά, στην πάνω
δεξιά πλευρά της σκάλας, τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Ήλιος δυνατός στα όρια
της ενόχλησης, έρχεται το καλοκαίρι.
Περνάμε με τα ποδήλατα από
την Piazza Navona. O Keith, φίλος του G., παίζει
μαζί με τον Danillo στην πλατεία, εξαιρετικά, Dire Straits,
τσεκάροντας κάθε τόσο για τυχόν αστυνομία. Αφού τελειώσει το κομμάτι μου τον
συστήνει, «είναι από τη Σερβία» μου λέει. Ο
Keith χαμογελά κάπως πειραχτικά, και τρυφερά συνάμα: «από
την Κροατία», τον διορθώνει. «Με συγχωρείς», λέει ο G., «μα δεν πειράζει, αλήθεια», Keith, «για
μένα δεν υπάρχει πρόβλημα. Όταν έφυγα ήταν μια Γιουγκοσλαβία. Δεν έχω
ξαναγυρίσει από τότε.»
Μας κάνουν δώρο μια
εξαιρετική εκτέλεση του Soultans of Swing, η πλατεία
έχει σταματήσει και κοιτάει, χειροκροτά δυνατά.
Επιθυμία για γλυκό; Όχι, όχι
τώρα. Λίγο πίσω από τους μουσικούς, πίσω από την πλατεία, είναι το άγαλμα του
Πασκουίνο. Τα λέγαμε και στην παράσταση, να μην τα ξαναλέω. Το άγαλμα ήταν
γεμάτο σκωπτικούς αντιπαπο-κυβερνητικούς στίχους, εδώ και πέντε αιώνες. Τις
τελευταίες μέρες ο δήμος της Ρώμης (προφανώς) θεώρησε καλό να το «καθαρίσει»
από κάθε απεύθυνση (λευκά μικρά σημαδάκια κοντά στο άγαλμα τις θυμίζουν), όπως
επίσης θεώρησε καλό να απαγορεύσει τους υπαίθριους μουσικούς, γιατί προκαλούν
λέει αναστάτωση στην πόλη.
Πώς το έλεγε η Σάρα Κέην; Α
ναι, «Καθαροί πια».
Και τι σημαίνει
«αναστάτωση»; Κάτι παλιό ή κάτι νέο;
Ιωάννα, Ρώμη, 4-5-12
φωτο: Keith και Danillo –
Πασκουίνο, καθαρός πια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου