Ανταπόκριση 20, Corrispondenza 20

Παιονίες, την πρώτη μέρα βιολετί, χρώμα ασύλληπτο, την άλλη μέρα ροζ βαθύ, σταθερά ασύλληπτο, μια σειρά κάτω, και πίσω, όρθιες και μπουμπουκιαστές, μια σειρά του προαναφερθέντος βιολετί. «Μα να μη θυμάμαι πώς λένε το νησί που πήγα», μονολογεί ο ανθοπώλης, αφού πρώτα με ρωτήσει τι νέα από την Ελλάδα. Του έφερα δώρο ένα κομπολόι, «δεν έπρεπε» (νομίζω) λέει, και απομακρύνοεται για να μη φανεί (νομίζω) η συγκίνηση.

Παρακολουθώ ένα μάθημα μετάφρασης στο Τμήμα Νεοελληνικών Σπουδών της Σαπιέντσα. Μιλούν για το «Βασιλιά της Ασίνης». Κολύμπησα σε κείνα τα νερά. Σε λίγο θα τους μιλήσω κι εγώ, για την «Αντιγόνη», για τους «Πέρσες». Τώρα θα ταίριαζε πολύ να πω «Ο ποιητής ένα κενό» αλλά δεν το λέω. Γιατί αυτά που ταίριαζαν, δεν ταιριάζουν πια. (Un vuoto/Ένα κενό.)

Από τον Μπογιόπουλο: Περιγράφοντας την κατάσταση στη Νέα Ορλεάνη [μετά τις πλημμύρες] ένας επιφανής Ρεπουμπλικανός βουλευτής, ο Ρίτσαρντ Μπέικερ, αποτιμώντας το γεγονός ότι πολλές οικογένειες μαύρων είχαν ξεκληριστεί και ακόμα περισσότεροι θα ήταν αδύνατο να επιστρέψουν, αφού οι εργολάβοι που ανέλαβαν την ανοικοδόμηση φρόντιζαν να εκτινάξουν τις τιμές για σπίτια και ενοικίαση, ακούστηκε να λέει: «Καθαρίσαμε τελικά τις δημόσιες κατοικίες στη Νέα Ορλεάνη. Εμείς δεν το είχαμε κατορθώσει, αλλά ο Θεός το κατόρθωσε.»

και: [Το 2010] για κάθε έναν από τους 417 νέους δισεκατομμυριούχους σε σχέση με το 2008, αντιστοιχούσαν 105.000 περισσότεροι φτωχοί, πένητες και λιμοκτονούντες.

Ένα κάπως μεγαλύτερο κενό. Εκτός αν φυσάει αέρας –έτσι το λέει;

Στη Βία ντελ Κόρσο ένας νέος ζωγραφίζει στο πεζοδρόμιο τον Γκουίντο Ρένι της ανταπόκρισης 6. Τα βήματά μου, που περιφέρονταν σχεδόν απελπισμένα, ζωηρεύουν. (Η κατάσταση είναι εμπόλεμη, κι εγώ πνίγομαι σε κουταλιές ατομικής απελπισίας.)

Ψάχνοντας την πλατεία όπου το σιντριβάνι της Δάφνης με τις χελώνες/fontana delle tartaruge (επαναλαμβανόμενα ταυ ταύτισης) ξετρυπώνω στο γκέτο –εδώ στο παγκάκι είχαμε καθίσει ένα βράδυ σπουδαίο, α!, και, μέσα από το Portico της Οτταβίας, το οποίο (νομίζω) είναι νεώριο, καθώς ο Τίβερης είναι δίπλα, βγαίνω, α!, στο Τεάτρο Μαρτσέλλο. Όλα αυτά ήταν στη σκέψη μου κάπου στη Ρώμη, αχανώς, και τώρα η τυχαία βόλτα τα συμπλέκει σε μια ορισμένη γεωγραφία, αυτό εδώ, αυτό εκεί, έτσι η σχέση τους. Πολλά ακόμα να γράψω δεν έχω, σε αναζητώ γι αυτό γράφω, κάνω μαθήματα εδώ για το αρχαίο θέατρο και το πολιτικό καθήκον, σε ανθρώπους με καλοσύνη, και τα βράδυα στο ίντερνετ ψάχνω να μάθω, να καταλάβω τι γίνεται στην Ελλάδα. Είχε συνέντευξη ο Γλέζος σήμερα, στην Corriera della Sera, την πήρα και τη διάβασα με τα μικρά ιταλικά μου, ο Τζ. διόρθωνε κι εξηγούσε. «Α! παρτιτζάνο!», είπε με ενθουσιασμό, θυμόταν τα της σημαίας, ενθουσιάστηκε με το γενναίο λόγο του. Παρτιτζάνο, σι. Κι ο πόλεμος; Κι οι σύντροφοι;

Τι κάνετε, πώς είστε; Πώς είναι ο καιρός στην πατρίδα; Εδώ πάει για βροχή πάλι, τι παράξενος Μάιος.

Ιωάννα, Ρώμη, 18-5-12

φωτο: παιονίες, δρόμος αγγέλου, χελώνες