Τριαντάφυλλα. Κόκκινο-ροζ το περισσότερο καρότσι, αριστερά
λίγα κίτρινα, δεξιά άσπρα. Σταματήσαμε και πήραμε μια αγκαλιά ροζ για τα
ποδήλατα. Πρωτομαγιά.
Αυτή τη φορά (ο ανθοπώλης) έκατσε να τον φωτογραφήσουμε.
Του είπα, τον ξέρουν τώρα πια στην Ελλάδα. Χαμογέλασε, θυμήθηκε πάλι τις
διακοπές που πήγε εκεί, ωραίο μέρος. «Μακάρι τα λουλούδια μου να βοηθήσουν».
Έκθεση στο Palazzo dell’ Espozitioni, Il
Guggenheim. L’ avanguardia americana 1945-1980 (παράλληλα τρέχει
κι άλλη μία έκθεση για τη ρώσικη πρωτοπορία, που είμαι σίγουρη θα είναι
καλύτερη. πιο μεγάλη η ανάγκη, κατάλαβες;)
Έτσι είναι, τα περισσότερα έργα θα μπορούσα και να μην τα
έχω δει. Μόνο στον Pollock
νιώθεις ήρεμος, ότι καταλαβαίνει την απορία, τη μη οδό. Untitled /1912, έχει ήδη βρει τη φόρμα του,
τις χυμένες πινελιές. Δυο προηγούμενα έργα του, αν και της ίδιας εποχής, δεν
έχουν ακόμα ξεφύγει από το περίγραμμα της μορφής. Όμως αυτό το άτιτλο, ή αλλιώς
Green silver/Argento verde (ωραίο δεν είναι στα
ιταλικά;) εισχωρεί παντού. Ωραία παρέα δίπλα του το Compotition/1955 του W.De Cooning.
Κι απέναντι άλλος ένας Pollock,
Number 18/1950,
ανακαλεί την ίδια χειρονομία, την ίδια ανάγκη, σε γκρι τώρα. Και λίγο κόκκινο,
που εδώ μοιάζει με αίμα.
Γράφω τους τίτλους σαν τραγούδια, που κάποιος μπορεί να τα
ψάξει στο Youtube. Αν τα
βρεις, θα βρεις κάτι από μένα, κάτι από μένα για σένα. Έτσι είναι. Ζωγραφική:
ένας τρόπος να αντέχεις. Ο άλλος είναι η βροχή. Ή η θάλασσα. Ο άλλος –τον άλλο
τον ξέρεις εσύ.
Βρέχει σήμερα, στο είπα; Κάνει λίγο κρύο για Πρωτομαγιά.
Έχω αράξει και ζεσταίνομαι σε έναν από τους σούπερ καναπέδες του μουσείου, με
θέα το πράσινο του Πόλλοκ (έχω κοιμηθεί εδώ παλιότερα/τα απομνημονεύματα της
Ιωάννας στη Ρώμη, ήτοι τα μέρη που έχει κοιμηθεί).
«Αν δεις σε ρεπροντιξιόν μικρών διαστάσεων το Lavender Mist (1950) ίσως να το περάσεις για
χάρτη του Google Earth, αν το
δεις από κοντά όμως δεν μπορείς να το ερμηνεύσεις παρά μόνο σαν αυτό που είναι:
ένα αχανές, σπαρταριστό πλέγμα από γραμμές και κηλίδες που όλες πάλλονται με
υπερβατική λαχτάρα. Ο μόνος τόπος όπου μπορεί να σε οδηγήσει ένας τέτοιος
χάρτης είναι η βασιλική οδός του ασυνείδητου.» Αλιεύω –έτσι δε λένε οι
σοβαροί μελετητές;- από τη Καθημερινή (11-3-12).
Το βράδυ στη συναυλία της Πρωτομαγιάς, στην πλατεία Σαν
Τζιοβάννι. Μεγάλη σκηνή, αναμετάδοση από την τηλεόραση, δημοφιλή συγκροτήματα,
πολύ αλκοόλ. Κάπου κάπου ανεμίζουν σημαίες με σφυροδρέπανα, ενώ η κάμερα στις
γιγαντοοθόνες κάνει ζουμ στα παπούτσια της παρουσιάστριας. «Κανείς απολυμένος
δεν είναι απόψε εδώ», λέει ο Τζ., τον τράβηξα για να έρθουμε. «Καμιά κουβέντα
για όσους αυτοκτόνησαν επειδή έχασαν τη δουλειά τους». Ωστόσο στον Εθνικό Ύμνο
όλοι τραγουδούν, ανεμίζοντας δυνατότερα τις σημαίες. Τι να σημαίνει αυτό άραγε;
Κάτι νέο ή κάτι παλιό;
Ιωάννα, Ρώμη, 1-5-12
φωτο: ανθοπώλης πρωτομαγιάς- τούνελ που οδηγεί στον Πόλλοκ
- φέστα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου