Ανταπόκριση 15, Corrispondenza 15

Προχθές ήταν η μέρα του ποδηλάτου, χιλιάδες ποδήλατα μπροστά στο Κολοσσαίο, σαν συνωμότες, χαμογελούν μόλις δουν το ποδήλατό σου. Μοιάζει σαν αυτή η ομάδα των ανθρώπων να μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Πεταλιά-πεταλιά. Στα αρχαία δίπλα έχουν φυτρώσει παπαρούνες και χαμομήλι. Ο καιρός περνά.

Χθες, στην εκκλησία St. Agostino, σταθερά. Δεν είχα ψιλά, η Μαντόνα του Καραβάτζιο σκοτεινή (βάζεις λεφτά για να φωτιστεί, 50 λεπτά μίνιμουμ για να δεις την Παναγία, για το Χριστό φαντάρο δεν ξέρω πόσα). Μέσα στη σκοτεινιά έμοιαζε πιο απόκοσμη, τα πόδια των χωρικών πιο δυνατά, πιο έτοιμα για μάχη. Πηγαίνοντας να δω τον προφήτη Ησαΐα του Ραφαήλ, στο τόξο του τοίχου, ακούω τον παπά να κηρύττει, κόσμος στα στασίδια. Στο πίσω-πίσω ένα νέο ζευγάρι μ’ ένα νέο μωρό. Μωρό-μωρό, απ’ αυτά που κινούνται με όλο το σώμα, τα εντελώς απροστάτευτα, που οι κινήσεις τους είναι ακόμα μέσα στο αμνιακό υγρό. Τα μάτια του αντανακλούσαν τον πίνακα μ’ ένα τρόπο που δεν μπορώ να εξηγήσω, αλλά το ξέρω (γιατί υπάρχουν σκέψεις μέσα στα συναισθήματα, αχά!).

Ακουμπώ στον τοίχο για να μοιάζω τουρίστρια, και να μπορέσω να βλέπω τα μάτια του. Μετά ντρέπομαι -το χαμόγελό της προς τον άντρα έχει όλη τη χαρά του κόσμου- κάνω να φύγω. Μπαίνει ένας νεαρός με ορμή, κρατά ένα τριαντάφυλλο σε σελοφάν. Γυρίζω πίσω να δω τι θα κάνει. Πάει σε μια κοπέλα σ’ ένα στασίδι κάπου στη μέση, την αγκαλιάζει. Λες να φιληθούν εδώ; Ναι, τον φιλάει μαλακά, αγκαλιάζονται (εν μέσω του ποιμνίου). Παίρνει το λουλούδι πασιχαρής, το ακουμπάει στο άλλο της πλάι. Ευτυχείς. Ερωτευμένοι; Στο στασίδι.

Δυο γεγονότα, στην ίδια πλευρά της εκκλησίας, σαν επανάληψη/καθρέφτης.

Ιωάννα, Ρώμη, 30 Απριλίου
φωτο: Καίσαρας, παπαρούνες, παρτιζάνοι

Εντωμεταξύ, 700 πεθαμένα δελφίνια διατηρούνται σε γιγαντιαίους καταψύκτες στην Αμερική (Guardian 27/4/12), για όταν/αν αποφανθεί το δικαστήριο για τη ζημιά που η BP προκάλεσε στη θάλασσα. Ο αριθμός αυτός αντιπροσωπεύει τον πιθανό μάλλον αριθμό 175.000 ζώων που χάθηκαν τότε. Ήσυχα αναπαύονται στα ψυγεία. Θα μπορούσε να γίνει το ίδιο με τους Έλληνες μισθωτούς-συνταξιούχους, ώσπου να αποφασίσουν αν για τον πολλαπλό τους θάνατο φταίει αυτή η πολιτική ή όχι. Αν το Μνημόνιο 3 υπήρξε βλαβερό για την κοινωνία, ή απλώς έκανε τη δουλειά του, όπως το Μνημόνιο 1 και 2. Ή μήπως αυτή είναι η δουλειά του; Ω! μα όχι, πώς-

Τελευταία όταν είμαι στη μηχανή τραγουδώ συχνά ένα τραγούδι που ο πατέρας μου δεν άντεχε ν’ ακούει (χαμόγελο στην ανάμνηση): «Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους». Πάει ωραία με τους βραδινούς δρόμους, μετά τη δουλειά. Δεν πιστεύω ότι αυτή η ιδεολογία μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο, όχι έτσι πια. Κάποτε όμως μπορούσε, κι οι άνθρωποι το πίστεψαν, κι εγώ πιστεύω στους ανθρώπους που πίστεψαν ότι θ’ αλλάξουν τον κόσμο. Το πιστεύω κι εγώ. Ω! μα ναι, το ερώτημα είναι πώς- μα θα βρεθεί το πώς, θα το ορίσει η ανάγκη. Κι εγώ συνεχίζω να τραγουδάω, καθώς κυλά η μηχανή ξέρεις ότι όλα είναι πάλι δυνατά. Όπως τότε.

Όταν αρχίζουμε ν’ ανηφορίζουμε, κι η μηχανή τρέχει περισσότερο, λέω τη «Μαρίνα». Κι άλλη συγκίνηση, σε κύματα. Κάθε φορά, κάθε φορά. Πάει εξαιρετικά με τον ήχο της μηχανής που φορτσάρει στην ανηφόρα, Honda CBX 750F. Είναι στον ίδιο ακριβώς τόνο, ιδίως στο «μαζί μ’ αυτά να σε φιλήσω». Νομίζω όμως ότι γίνεται και με άλλη μηχανή, δοκιμάστε. Στη στροφή με τα πολλά δέντρα προσπαθώ ν’ ανέβω σωστά στον τόνο («και τι να πρωτοθυμηθώ…»). Συχνά κάνω λάθος στον τόνο κι οι φίλοι μου γελούν. Έχει λίγο πόνο εδώ, εκτός από ανέβασμα. Η ζωή καμιά φορά είναι δύσκολη. Σα μαχαίρι.

Και πάλι στην ευθεία, ίσιωμα, «παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους, γυναίκες και άντρες με όπλα στους ώμους…». Και ούτω καθεξής. Μαζί.