Λίγες μέρες πριν: τριαντάφυλλα όλων των χρωμάτων, σε στρώσεις. Κάτω πρασινάδα, έπειτα λευκά, διακοπτόμενα από λίγα κόκκινα και ροζ, έπειτα κόκκινα, κίτρινα, πορτοκαλί. Αλλά αυτές οι στρώσεις δεν είναι αυτόνομες, τα χρώματα εισέρχονται, διεισδύουν το ένα μέσα στο άλλο, σα να έσταξε λίγο παραπάνω το πινέλο σ' αυτή τη μεριά, και χρωμάτισε και λίγο παρακάτω. Σήμερα: απίστευτη σύνθεση, αριστερά πρασινάδες, φτέρες, μέσα από τις οποίες ξεπροβάλλουν τρυφερά ροζ τριαντάφυλλα, μα όχι πάλι τριαντάφυλλα ακριβώς, είναι σαν πλισέ, σαν λεπτά κομμάτια μετάξι (μήπως ξέρεις τι είναι;) Και δεξιά, ισόποσα στη σύνθεση, άσπρα τριαντάφυλλα ως απάνω. Φωτογραφίζω καθώς περνάμε με τη μηχανή, μποντζόρνο, ο ανθοπώλης μας χαμογελά, του χαμογελάμε. Θυμάται ότι οι φωτογραφίες είναι για την Ελλάδα.
Προσπαθώ να σκεφτώ τον τρόπο με τον οποίο το χέρι του τακτοποιεί κάθε μέρα τα λουλούδια, φτιάχνοντας πίνακες ζωγραφικής πάνω στο καρότσι του, στη γωνία του δρόμου. Ποια δύναμη, ποια τρυφερότητα τον κινεί, και δημιουργεί αυτούς τους συνδυασμούς, τις λεπτές αποχρώσεις, τα βαθιά συναισθήματα; Χαμογελάει όταν τα φτιάχνει; Τα χέρια του, κινούμενα αναγκαστικά τρυφερά για να μη σπάσουν μίσχους και άνθη, μεταφέρουν αυτή την τρυφερότητα, τη βαθύτητα, ως την ψυχή του; Ή είναι μια κίνηση αναγκαστική, της δουλειάς, που αφήνει αμέτοχο το υπόλοιπο σώμα; Την καρδιά;
Νομίζω δε γίνεται. Το χαμόγελό του παραείναι τρυφερό (κρυφά τρυφερό) για κάτι τέτοιο.
Και γιατί γράφω για λουλούδια; Ο ανθοπώλης, γωνία Σόλωνος και Χαριλάου Τρικούπη δεν είναι πια εκεί, μου γράφετε. Η Αθήνα- η Αθήνα τι; πώς μπορώ να γράφω για την Αθήνα όταν δεν είμαι εκεί, όταν δεν περπατώ στους δρόμους που είχε ανθοπώλες (χα!), όταν δεν περνώ πια την κάτω γωνία του Συντάγματος, όπου ένας άντρας 77 χρονών αυτοκτόνησε σήμερα με μια σφαίρα στο κεφάλι, ήσυχα, σιωπηλά, πίσω από ένα δέντρο, στην κάτω πλευρά του Συντάγματος, γιατί στην πάνω πλευρά του Συντάγματος το έγκλημα περισσεύει.
Κι αφού για όλα αυτά δεν μπορώ να γράψω, γράφω για τον ανθοπώλη στη γωνία, ίσως γιατί υπάρχει η πιθανότητα, σε κάθε ένα από τα λουλούδια που καθημερινά με φροντίδα τοποθετεί, να υπάρχει μια μικρή φωνή για μένα, για μας. Κάθε λουλούδι και μια θέση, μια θέση αντίστασης. Μια θέση ομορφιάς, από αυτές που ίσως πολύ φοβούνται. Όπως τα (κρυφά) τρυφερά χαμόγελα. Της δυνατής οργής.
Ιωάννα, Ρώμη, 4-4-12
φωτο: καρότσι ανθοπώλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου