Ανταπόκριση 13, Corrispondenza 13

 Σκόρπιες σκέψεις, του κομπολογιού, της τελευταίας μέρας στην Αθήνα. Στο μετρό η αφίσα για τις φωτογραφίες του Κασσαβέτη, faces. Το τρένο περνά γρήγορα κάνοντας τα πρόσωπα να χάνονται. Στο τηλέφωνο η Έλλη μου λέει ότι τα Εξάρχεια από το πρωί είναι υπό κατάληψη από διμοιρίες ματ. Δεν μπορούν να βγουν από τα σπίτια τους, δεν μπορούν να περπατήσουν. Κατευθύνομαι προς τα κει, μια γρήγορη ματιά στην Ομόνοια, ο κουλουράς είναι στη θέση του. Έκλεισαν δύο καταλήψεις, η μία είναι του Βοξ. Θα άνοιγε απόψε, με τη βοήθεια και τη στήριξη και των κατοίκων, ένα «κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο», όπως λέει το κλειστό με σίδερα πρόσωπό του. Το Βοξ θα ανακαταληφθεί εντός ολίγου, σε μισή ώρα μόλις. «Δηλώνουμε στα ίσια πως ανακατάληψη θα γίνει όσες φορές χρειαστεί», λέει το κείμενο που κυκλοφόρησε.
 Το βράδυ κατεβαίνω την Πειραιώς. Προσπαθώ να ρουφήξω τον αέρα, το τι γίνεται, αύριο φεύγω, προσπαθώ να καταλάβω, αλλά έτσι δε γίνεται, η κατανόηση είναι σχέση, η σχέση χρόνος κι όχι αρπακτικό. Κι όπως είπε κι ο Γκοντάρ, στον ‘Τρελό Πιερό’ νομίζω, «υπάρχουν σκέψεις μέσα στα συναισθήματα». Άσχετο; Λάθως; (Πειραιώς, τοίχος)
-Στην κηδεία του Μητροπάνου ο κόσμος συνέρεε από νωρίς. Γιατί αλήθεια είχε ροή, σταθερή ροή μνήμης. Σταθερά κατευθυνόταν, συν-κεντρωνόταν. Στο καθαρό κέντρο/καθαρή φωνή.
Ιωάννα, Αθήνα, 20 Απριλίου