Ηλεκτρικός, πρωί,
Πειραιάς-Μοναστηράκι. Κρατάω προσεκτικά τέσσερα τριαντάφυλλα που μου έκοψε η μαμά από τον κήπο, τρία κόκκινα κι ένα χρυσό. Θυμάμαι τα χέρια της γιαγιάς, την τσαλακωμένη
χαρτοπετσέτα. Θυμάμαι να μην ξεχάσω.
Αρχαία Αγορά,
Ακρόπολη-Θησείο. Στην πλατφόρμα του μετρό διαφημίζουν την παράσταση Protect me της Shaubühne. Ναι, προτέκτ μι. Βγαίνω στο Σύνταγμα, η πλατεία
σχεδόν άδεια, εφτά και κάτι, η πόλη μοιάζει να κοιμάται. Ένας σκύλος το ίδιο,
μπροστά στον κατάλογο των ετεροδημοτών, μπροστά στο πολλάκις καμένο
ταχυδρομείο. Κι όμως, κάτι μοιάζει να κινήθηκε αυτή τη φορά (ομοίως κι ο
σκυλάκος). Όχι τόσο στα ποσοστά που δόθηκαν, όσο στα ποσοστά που πάρθηκαν.
Μιλάμε και ρωτάμε μεταξύ μας: Κάπως καλύτερα, ε; Κάπως καλύτερα. Αν εξαιρέσεις
το «εγέρθητο», μπορεί κάτι να γίνει. Ο σκυλάκος ήσυχος, άλλος ένας τριγυρνά
γύρω του χαλαρός, ένα πουλί πιο πέρα. Πλατεία Συντάγματος, σύντομα κοντά σας.
Εντάξει, έχω έξι ώρες στην
Αθήνα. Τι θα γίνει πρώτα τι μετά; Ποιους θα προλάβω να δω, τι να κάνω;
Παράξενες αυτές οι ώρες τράνσιτο, είμαι και δεν είμαι εδώ. Ποτίζω τα λουλούδια,
ένας κόκκινος κρίνος άνθισε, τον αφήνω στο Θοδωρή. Συναντώ ακόμα τη Δάφνη, την
Καλλιόπη, δεν καταφέρνω να συναντήσω την Ελένη. Καταφέρνω να πάω στην
Ευριπίδου, στο Μπαχάρ, να πάρω κανέλα, μπαχάρι (όχι, δεν είναι λογοτεχνική η
ανάγκη, είναι πραγματική), πιπέρι μαύρο τριμμένο και αστεροειδείς γλυκάνισους.
Για τη Ρρώμη, για τη μνήμη, για την ευωδιά. Οδός Ευριπίδου, ναι (Μακάρι να
μην είχε ποτέ φτερουγίσει η Αργώ). Οδός Ευριπίδου πάντα. Στο μαγαζί η
γνωστή ουρά ως έξω, δεν ξέρω γιατί με ησυχάζει ότι όλα είναι καλά. Απέναντι
λουλούδια, ανάμεσα, στο οδόστρωμα, φυλές και χρόνος. Εδώ είμαστε καλά. Εδώ ας
γίνει κάτι.
«Η Ευρώπη μπορεί να
επιβιώσει και χωρίς την Ελλάδα» δηλώνει ο Βόλφγκαγκ Σόιμπλε (Ρεπούμπλικα
12/5/12). «Ο συνέπειες από μια έξοδο της Ελλάδας από την Ευρώπη θα είναι
ελάχιστες, απολύτως αποδεκτές.»
Μα! Είναι φόβος αυτό που
μυρίζει στα λόγια τους;
Η απάντηση για κάποιο λόγο
βρίσκεται στην οδό Ευριπίδου. Και κάτι ακόμα, ιταλικό: μα βαφανκούλο, βα.
Υπέροχος ο επιτονισμός αυτής της φράσης, με μια μικρή προέκταση και αργοπορία
στο δεύτερο α, σαν τσίχλα που ανοίγει, και μια ελαφριά άνοδο στο ο, και μικρή
παύση έπειτα, για να έρθει λαμπρό, με ελεγχόμενη επιτάχυνση, το τελευταίο α, με
κίνηση συνήθως του χεριού μεγαλειώδη, που παρασύρει και τη γλώσσα προς μια
ευφορία έκφρασης χωρίς τέλος.
Ιωάννα, Αθήνα/Ρώμη, 6/12
Μαΐου
φωτο:
ετεροδημότες-οδός Ευριπίδου2
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου