Παιδικές φωνές περνούν, διασχίζουν το πάρκο. Βίλα Μποργκέζε, ποδήλατο.
Μπροστά στη λίμνη του Ασκληπιού (θα πάμε όταν έρθεις) συνάντησα μια γυναίκα από τη Βουλγαρία. Έφτιαχνε κουκλάκια από ρούχα, που αγοράζει φτηνά, ή παλιά δικά της, που δε φοράει πια. Τη ρώτησα από πού είναι, της είπα ότι είμαι από την Ελλάδα. Άρχισε να μιλά, σπαστά Ιταλικά, πολύ καλύτερα από τα δικά μου, κατάλαβα πως δουλεύει σ' ένα σπίτι εδώ, σε μια γυναίκα, μα την πληρώνει λίγο. Τα βράδυα κάθεται και φτιάχνει κουκλάκια. Τώρα με τα κρύα δεν έβγαινε πολύ, κι έφτιαξε πολλά. Μου είπε ότι δούλευε και στο δρόμο; -”σκούζα, πρίμα πόρτα”- δεν ξέρω αν μου είπε αυτό ή γιατί μου ζήτησε συγνώμη (ο Τζ. μου είπε μετά ότι αυτό είναι ένα πολύ υποβαθμισμένο μέρος, μάλλον ζει εκεί). Γελώντας μου είπε ότι έχει φτιάξει μια σακούλα κουκλάκια, δε φτιάχνει άλλα για την ώρα. Τα πουλάει ένα ευρώ το μεγάλο, πενήντα λεπτά το μικρό. Σκληρή τιμή, τι να πρωτοπληρώσει; Τον κόπο της; Τα βράδυα της; Τη ζορισμένη της ζωή; Πολύ όμορφα κουκλάκια, η τέχνη τους με σταμάτησε και της έπιασα κουβέντα. Ένα ευρώ, πενήντα λεπτά.
Μου είπε αγαπά πολύ την ελληνική μουσική, έχει δυο κασσέτες μαζί της από τη Βουλγαρία και τις βάζει κι ακούει, μια ώρα, δυο ώρες. Μα! (ιταλικό επιφώνημα, δηλώνει απορία για τη ζωή, αγάπη για την τρυφεράδα της, τα παιδιά ακόμα τιτιβίζουν πίσω μου).
Ιωάννα, Ρώμη, 27-3-12
φωτο: γυναίκα με κουκλάκια
.JPG)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου