Σταθμός μετρό Οτταβιάνο, στο Βατικανό. Ένας άντρας μ' ένα σκύλο, γκόλντεν ριτρίβερ, έρχεται στην πλατφόρμα, μαζί με μια γυναίκα, συζητούν (θέα για λίγο στον ηλιόλουστο Τίβερη, το μετρό γίνεται υπέργειο για να τον περάσει, καταγράφω λίγες στιγμές μετά). Το σκυλί έχει στο πλάι του το σήμα του ερυθρού σταυρού. Σιγά-σιγά γύρω του δημιουργείται μια κοινότητα: ένας άντρας κοντοστέκεται, ρωτά τι ράτσα είναι, και κάποια άλλα που δεν καταλαβαίνω. Η γυναίκα που κάθεται δίπλα μου στο παγκάκι χαμογελά γλυκά -συνειδητοποιώ ότι όλοι χαμογελάμε- και μου λέει κάτι σε γρήγορα ιταλικά, χαρούμενη. Καταλαβαίνω μόνο ένα 'βεραμέντε' στο τέλος, ναι, πραγματικά, το σκυλί είναι αξιολάτρευτο, 'καρίνο', λέω για να επιβεβαιώσω ότι κατάλαβα (πριν ήμασταν όλοι ξένοι, σε λίγο θα ξαναγίνουμε).
Το σκυλί είναι το πιο σοβαρό απ' όλους. δέχεται τα χάδια μας μετρημένα, μετακινώντας ελαφρά το σώμα του προς το χέρι που τα δίνει, χωρίς καμία άλλη αντίδραση. Ελέγχει το χώρο. Είναι φύλακας, προστάτης, εδώ στο μετρό οσμίζεται τους ανθρώπους, τους συρμούς, είναι σε επιφυλακή. Αναρωτιέμαι αν χαλαρώνει ποτέ. Ίσως στην εξοχή, σε καμιά παραλία, μόνο με το αφεντικό του.
Το τρένο έρχεται. Ο άντρας παίρνει το σκύλο και προχωρούν. Σηκωνόμαστε όλοι, κάπως πιο χαλαροί, με την αίσθηση της συμμετοχής. Ότι κάτι τρυφερό μας άγγιξε από κοινού και μας μετατόπισε για λίγο.
Δεν πέρασα από τον ανθοπώλη σήμερα. Ωστόσο το βράδυ στη σκηνή του θεάτρου-κατάληψη Βάλλε έπαιξαν εκατό βιολοντσέλα, άλλο ένα γεγονός για την πόλη. Μαζί τους τραγούδησε η Σάρα Τζέιν Μόρρις, 'love is pain', φωνή βαθιά, μπάσα, εσωτερικό τρέμουλο καθώς ακούς. Το συλλογικό σώμα του Μαρτίου. Οι ελληνικές εφημερίδες γράφουν ότι “η κυβέρνηση ολοκληρώνει το έργο της, έχοντας ψηφίσει όλες τις αναγκαίες δεσμεύσεις”. Στο περιοδικό Unfollow/3 αποκαλύπτουν (Ν. Ψαρρού) νομοθεσίες fast-truck παντού: καταπατήσεις κάθε συνθήκης προστασίας περιβάλλοντος, αναγκαστικές απαλλοτριώσεις, παράνομες αδειοδοτήσεις βιομηχανικών πάρκων, “δεδομένης της κρίσης που ταλανίζει τη χώρα”, σύμφωνα με τα επίσημα έγγραφα (ρωτάω τι να κάνω, ρωτάω τι να κάνω τη φωνή μου, ρωτάω πού είναι η φωνή μου).
Πριν ένα μήνα, από Θησείο προς Μοναστηράκι, παράλληλα με τον ηλεκτρικό και το ποτάμι. Έβρεχε, μέσα στην αρχαία Αγορά ο Ηριδανός (και η οργή) έχουν πλημμυρίσει. Ευθεία η Ακρόπολη. Κόσμος περνά, κοιτά, κάποιος λέει "γαμάτο!". Αρχαία μάρμαρα, δημοκρατία. Όλοι οι σταθμοί του μετρό γύρω απ' το Σύνταγμα είναι κλειστοί "για λόγους ασφαλείας", έχει πορεία. Το ίδιο και η Βουλή, σταθερά περικυκλωμένη από κιγκλιδώματα. Μάλλον θα μείνει έτσι για πάντα (εδώ ειπώθηκε για πρώτη φορά η λέξη "Δημοκρατία". Γαμάτο;). Φόβος, φοβούνται πολύ. Πού ξέρεις; Μπορεί με τον ήλιο να επιστρέψουν τα δεκαπεντάχρονα και να ξαναρχίσουν πετούν νεράντζια. Ή μπορεί να επιστρέψει η ιστορία και να τους πετάξει έξω.
Ιωάννα, Ρώμη, 17 Μαρτίου 2012
(σκύλος Συντάγματος, βιολοντσέλα Ρώμης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου